บทที่ 1 เริ่มต้นด้วยชีวิตที่ธรรมดา (เหรอ?)
754 คำ
“พ่อคะ หนูกำลังจะกลับไทยนะคะ ใกล้วันรับน้องแล้ว”
เสียงใสพูดผ่านปลายสายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แต่หนูไม่ได้ไปหาป๊าน้าาา เดี๋ยวถึงไทยหนูขออยู่คนเดียวก่อนนะคะ อยากใช้ชีวิตแบบเด็กมหาลัยจริง ๆ บ้าง”
“ให้ป๊าจ้างแม่บ้าน คนขับรถ หรือผู้ดูแลไว้ไหมลูก จะได้ไม่ลำบาก”
น้ำเสียงอบอุ่นของนักธุรกิจระดับพันล้านดังลอดผ่านสายมา พร้อมความห่วงใยที่เธอคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก
“ไม่เป็นไรค่ะป๊า หนูอยู่เมืองนอกตั้งนาน ดูแลตัวเองได้แล้ว ตอนนี้ก็จะเข้ามหา’ลัยปีหนึ่ง โตแล้วนะคะ”
เธอหัวเราะเบา ๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินที่กำลังทะยานขึ้นฟ้า
“อย่าส่งคนมาตามเลยค่ะ หนูอยากลองอยู่เองบ้าง”
“โอเค ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มาหาป๊านะ”
“ได้เลยค่ะป๊า มีญารักป๊าน้าาา”
ติ้ด!
เสียงวางสายดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าสวยของหญิงสาว
“อิสระ…สักที”
เธอพึมพำเบา ๆ พลางเอนตัวพิงเบาะเครื่องบิน ดวงตาคู่หวานฉายแววตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น
ชีวิตในฐานะ “มิน” เด็กสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่ “มีญา มหิธรานนท์” ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลมหาเศรษฐีในแวดวงอสังหาริมทรัพย์อีกต่อไป
เธออยากลองทุกอย่างที่ไม่เคยทำ อยากเดินตลาด อยากกินข้าวแกงร้านข้างทาง อยากนั่งรถไฟฟ้าเบียดคนอื่นบ้าง และที่สำคัญที่สุด…อยากได้ “เพื่อนแท้” ที่มองเธอเพราะ “ตัวตน” ไม่ใช่นามสกุลดัง
หลายชั่วโมงต่อมา
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นทันทีหลังเครื่องลงจอด
พี่เทกี้เลขานุการของป๊า
“จัดการเรื่องคอนโดให้แล้วนะครับ คุณหนูไปตามที่อยู่นี้ได้เลยครับ เข้าพบนิติได้เลย ผมประสานงานไว้หมดแล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่เทกี้ ❤️”
คนตัวเล็กพิมพ์ตอบพร้อมแนบอีโมจิรูปหัวใจ แล้วลากกระเป๋าเดินออกจากสนามบินด้วยรอยยิ้ม
ไม่รู้เลยว่าชีวิตที่คิดว่าจะสงบเงียบของเธอ…
กำลังจะเริ่มต้นอย่าง “เสียงดัง” ที่สุดในชีวิต
ไม่นาน
หญิงสาวร่างบางลากกระเป๋าเดินออกจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ก่อนจะโบกวินมอเตอร์ไซค์ต่อมายังคอนโดหรูใจกลางเมือง ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังที่เธอกำลังจะเข้าเรียน
มหาวิทยาลัยที่รวมแต่หัวกะทิ และลูกคนรวยระดับประเทศไว้ในที่เดียว
แต่เธอไม่ได้ใช้เส้นสายหรือเงินทองเข้าสอบเหมือนใครอื่น เธอสอบติดด้วยความสามารถล้วน ๆ เพราะ “มีญา” หรือ “มิน” อยากพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าเธอก็ทำได้ด้วยตัวเอง
ในตอนบ่ายลมร้อนยามบ่ายพัดผ่านหน้าขณะเธอก้าวเข้าสู่บริเวณคอนโดสุดหรู
ล็อบบี้ตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาว ตัดกับแสงไฟวอร์มโทนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและแพงในเวลาเดียวกัน
“สวัสดีค่ะ มาติดต่อเรื่องห้องค่ะ ชื่อมินค่ะ”
เธอยื่นเอกสารให้กับนิติคอนโดที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์
ชายหนุ่มเจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะทำตาโตเล็กน้อย นี่มันคือลูกสาวของคุณวิภพ เจ้าของที่นี่
“อ๋อ…คุณหนู เอ่อ…คุณมิน! เชิญทางนี้ครับ”
“ชู่ว!” มินรีบยกนิ้วแตะริมฝีปาก ทำหน้าอ้อนนิด ๆ
“อย่าเรียกคุณหนูเลยนะคะ หนู…เอ๊ย! ฉันอยากใช้ชีวิตแบบธรรมดา ๆ”
นิติคอนโดหัวเราะเบา ๆ พลางพยักหน้าเข้าใจ
“ได้ครับคุณมิน คอนโดนี้มีระบบความปลอดภัยสูงมาก กล้องวงจรปิดทุกจุด และเป็นส่วนตัวสุด ๆ ส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่ก็เป็นนักศึกษามหาลัยเดียวกับคุณ ทั้งคุณหนู คุณชายจากบ้านดัง ๆ ทั้งนั้นครับ”
“เหรอคะ…” มินยิ้มบาง ดวงตาเป็นประกาย “ดีเลยค่ะ แบบนี้คงไม่มีใครสังเกตฉันแน่”
“นี่ครับ กุญแจห้องของคุณ อยู่ชั้นยี่สิบ ห้อง 2008 นะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง...”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมินไปเองได้ค่ะ” เธอโบกมือปฏิเสธทันที
“ครับ ๆ ถ้าอย่างนั้นยินดีต้อนรับนะครับ”
คุณหนูตระกูลดังยกยิ้มตอบอย่างสดใสก่อนจะลากกระเป๋าเดินเข้าลิฟต์ไป ดวงตาส่องประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่
คอนโดที่มีความเป็นส่วนตัวสูงเหรอ…
นี่แหละชีวิตในฝันเลย!
เธอไม่รู้เลยว่า
“ความเป็นส่วนตัว” ที่เธอคิดว่าจะได้…
กำลังจะพังทลายลงในคืนแรกที่เธอเข้าอยู่
- ผู้เขียน
