@ 3 ปีผ่านไป
“พ่อครับ/พ่อครับ/คุณพ่อขา” เสียงเจี๊ยวจ๊าวของลูก ๆ ทั้งสามเปิดประตูห้องนอนเข้ามาหาผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง
“อื้ม ครับลูก”
“คุณแม่บอกให้ลงไปทานข้าวได้แล้ว”
“โอเคครับ” ฟอด ฟอด ฟอด กองทัพไล่หอมแก้มลูกน้อยคนละฟอดอย่างที่เคยทำให้ทุก ๆ วันหลังตื่นนอนและก่อนนอน ชีวิตที่มีแต่งานตอนนี้กองทัพต้องรีบทำงานและรีบกลับบ้านมาหาลูกและเมีย เพราะเขาติดลูกมาก ความน่ารักของลูกทำให้เขาแทบไม่อยากออกไปทำงานด้วยซ้ำ
“ค่อย ๆ เดินลงบันไดนะลูก เดี๋ยวพ่อตามลงไปครับ”
“โอเค๊/ คร๊าฟ /ได้ค่า” ลูก ๆ ทั้งสามเดินออกจากห้องนอนลงไปหาผู้เป็นแม่ที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ด้านล่าง
“วันนี้ไปบ้านคุณปู่กับคุณย่านะลูก เพราะวันนี้แม่ต้องออกไปทำงานนิดหน่อย” วันนี้ริต้าต้องออกดูร้านที่ห้างจึงทำให้ต้องฝากลูกน้อยทั้งสามเอาไว้ที่บ้านปู่บ้านย่า
“โอเค๊/คร๊าฟ/ค่า”
“วันนี้ต้าออกไปร้านเหรอ”
“ค่ะ ที่ร้าน
