“ “ลืม!! เพราะไม่เคยใส่ใจเรื่องสัญญาบ้าบอนั้นตั้งแต่แรกแล้ว” ”
“เฮ้อ!!นายนี่มันดื้อจริง ๆ เลย สัญญาจบแล้ว เผื่อนายลืม” ริต้าถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความเอาแต่ใจและความดื้อด้านของกองทัพ
“งั้นก็ทำต่ออีกสักแปดสิบปีดีไหม”
“นายนี่ดื้อเหมือนเดิมเลยนะ” ริต้ายันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่ต้องสะดุ้งเมื่อกองทัพดึงข้อมือเธอและกระตุกแขนให้ลงไปนั่งทับบนตักของเขา
“นี่ นายจะทำอะไร เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นนะ” ใบหน้าหล่อซบลงที่ซอกคอขาวของริต้าเงียบ ๆ ไม่ได้พูดหรือตอบโต้ริต้ากลับแต่อย่างใด
กองทัพสูดกลิ่นกายหอมของริต้าเข้าเต็มปอด กลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก อาการพะอืดพะอมก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้งอย่างไม่น่าเชื่อ
“เฮียขออยู่แบบนี้สักพักนะต้า” น้ำเสียงเหนื่อยของกองทัพทำให้ริต้าหยุดดิ้น ร่างกายที่ดูผอมลง ขอบตาดำคล้ำ ของกองทัพทำให้ริต้าเริ่มเป็นห่วงเพราะคิดว่าเขาคงทำงานหนักมาก
“นี่นายทำงานหนักมากเลยเหรอ
