เฟิงหรานนั่งฟังอยู่ที่โต๊ะมุมห้อง เขาเผยยิ้มชอบใจ จนคนสนิทที่เข้ามาหารือด้วยถึงกับเป็นงง
“ท่านอ๋องเป็นอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ พระชายาไม่สบายเหตุใดพระองค์ถึงได้ดูมีความสุขนัก” ความอยากรู้ของจางเฟยมีมากจนอดถามผู้เป็นนายไม่ได้
เฟิงหรานหันกลับมามองคนของตน ก่อนจะยักคิ้วใส่พร้อมกับยิ้มกวน ทำเอาสองสหายงงหนักกว่าเดิม
“ข้าว่าคนที่ป่วยน่าจะเป็นท่านอ๋องมากกว่านะ” ครานี้เป็นจงเหรินเอ่ยกระซิบบ้าง
“นั่นสิ ดูทำหน้าเข้า” จางเฟยสำทับคำ เมื่อเห็นผู้เป็นนายยังคงนั่งยิ้มยามมองไปที่เตียงนอน ซึ่งมีชายาตัวน้อยพูดคุยอยู่กับสาวใช้ ทำให้สองสหายมองตามพร้อมกับตั้งข้อสงสัย เพราะพระชายาเอาแต่ห่มผ้าจนถึงคอ สาวใช้จะเช็ดตัวให้ก็ไม่ยอม นึกมาถึงตรงนี้ทั้งคู่ก็หันมองหน้ากัน
“หรือว่า” สองเสียงส่งประสานออกมา ก่อนจะมองผู้เป็นนายอีกรอบ เฟิงหรานก็ยังเอาแต่นั่งยิ้มอยู่เช่นนั้น
“ท่านอ๋องใจร้อนนะพ่ะย่ะค่ะ” จางเฟยอดไม่ได้จึงเอ่ยเย้า
