หยางลี่นั่งมองอี้ฟานที่กำลังใส่ยาและพันแผลอย่างกังวล อี้ฟานมองอีกคนอย่างเอ็นดูกับสีหน้าที่เป็นห่วงตน
"พี่ไม่เป็นไร บาดแผลแค่นี้ไม่เจ็บมากหรอก"
"แต่บาดแผลใหญ่มากนะพี่อี้ฟานจะต้องเจ็บมากแน่"
อี้ฟานยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อหมอทำแผลเสร็จก็ออกจากกระโจมไป
หยางลี่เดินเข้ามาหาคนที่นอนอยู่บนเตียง อี้ฟานบาดเจ็บที่ช่วงท้อง แต่ก็ยังมีแรงดึงให้คนตัวเล็กมานั่งใกล้ๆ จนหยางลี่อดเป็นห่วงไม่ได้ ว่าจะทำให้อีกคนเจ็บมากกว่าเดิม
"พี่อี้ฟานเดี๋ยวจะถูกแผลเอาได้นะ"
"ไม่เป็นไร พี่แค่อยากกอดเจ้า แผลจะได้หายเร็วขึ้นอย่างไรล่ะ"
หยางลี่มองหน้าอีกคนที่เอ่ยถ้อยคำประหลาดออกมา
"มีที่ไหนกันที่กอดแล้วแผลจะหายเจ้าคะ"
"ก็ที่นี่แหละ"
อี้ฟานดึงคนตัวเล็กลงมานอนข้างๆแล้วกอดเอาไว้แนบอก หยางลี่เองก็มิได้ขัดขื่นอีกคน ปล่อยให้กอดอยู่เช่นนั้นจนหลับไปทั้งคู่
เหยียนจวิ้นเดินตามคนรักเข้ามาในกระโจม
"พี่เจ็บแผลดูให้พี่หน่อยสิค
