เมื่อพูดแล้วอีกคนยังดื้อดึง หยางจวิ้นจึงเอนตัวลงนอนหันหลังให้อีกคนทันที เหนียนซูมองมาที่เตียงก็พาให้ใจเศร้า แววตาที่ส่งออกมาอีกคนกลับไม่ได้รับรู้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาต้มยา สำหรับตอนค่ำให้อีกคนอย่างตั้งใจ
"พี่หยางตื่นขึ้นมาดื่มยาก่อนเจ้าค่ะ จะได้ทานอาหาร"
"อืม เจ้าวางไว้เถอะแล้วก็กลับไปพักซะ ให้ผู้อื่นมาดูแลข้าแทน"
"ไม่เป็นไร ข้าดูแลท่านเองข้าเต็มใจ"
"แต่ข้าเห็นหน้าเจ้าตลอดเช่นนี้ เจ้าไม่คิดว่าข้าจะเบื่อหน่ายบ้างหรือ ให้ผู้อื่นมาดูแลข้า"
คำพูดที่ไม่ถนอมน้ำใจของหยางจวิ้นถูกเอ่ยออกมา จนคนที่ยืนถือถ้วยยามือไม้สั่น ฮุ่ยหรานและเหยียนจวิ้นเดินมาได้ยินเข้าพอดี ก็ต้องรีบเอ่ยปลอบคนที่ยืนอยู่
"เหนียนซูเจ้าไปพักเถอะ พี่หยางคงจะเป็นห่วงเจ้าถึงได้พูดเช่นนี้ ไปเถอะพรุ่งนี้เจ้าค่อยมาดูแลพี่หยางใหม่ พรุ่งนี้ข้าจะเริ่มฝั่งเข็มแล้ว"
ฮุ่ยหรานเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเห็นท่าทีของเหนียนซูที่เศร้
