ตอนที่ 22 หมาเดินตาม
“พี่ราม” นับดาวหันไปมองตามเสียง สบประสานสายตากับใครบางคนที่กำลังจ้องมองมา ในระยะห่างเพียงสองเมตร
นับดาวไม่รู้จะตกใจเรื่องไหนมากกว่ากัน ระหว่างคำชวนของปลื้ม กับการที่รู้ว่ารามกับโซ่มานั่งโต๊ะใกล้กันโดยที่เธอเพิ่งรู้สึกตัว แปลว่าเขาคงได้ยินหมดแล้วว่าคุยอะไรกัน
แล้วโต๊ะว่างก็มีตั้งมากมาย ทำไมถึงเลือกมานั่งโต๊ะนี้กัน เธอไม่เข้าใจเลย
“เพิ่งเห็นว่านั่งตรงนี้ ก็ว่าใครเสียงคุ้น ๆ” รามเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะปรายตาไปที่ปลื้ม “ไงไอ้ปลื้ม”
“...” ปลื้มได้แต่พยักพเยิดหน้าทักทายโดยไม่พูดอะไร รู้สึกอารมณ์เสียนิด ๆ ที่พวกมันมาขัดจังหวะเขา
“กูว่าจะถามมึงพอดี เรื่องงานคณะกูเดือนหน้า”
รามลุกจากโต๊ะมานั่งโต๊ะเดียวกับพวกเธอ ส่วนโซ่ยังนั่งที่เดิม ทว่าสายตาของเขากำลังมองนับดาวไม่วางตา จนหญิงสาวรู้สึกอึดอัด ต้องหลบสายตากลับมาที่โต๊ะตัวเอง
มองทำไมนักหนาเหมือนกำลังนินทาเธอในใจ
“เดี๋ย
