ตอนที่ 12 บันทึกหน้าสุดท้าย
“…” ตลอดทางเธอไม่พูดอะไรเลยนอกจากร้องไห้ พยายามสูดลมหายใจให้ลึกเต็มปอด พยายามจะเข้มแข็งทั้งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย
“พี่โซ่ไปเถอะ นับอยากอยู่คนเดียวก่อน”
เขานั่งเงียบอยู่นาน สุดท้ายก็หยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไม่มีคำลาใดจากปากของคนใจร้าย นับดาวก้มหน้าหลับตาลงเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อนองเกาะขอบตาจนมองอะไรแทบไม่เห็น
แผ่นหลังของผู้ชายใจดำค่อย ๆ ไกลออกไปทีละนิด เธอไม่อยากมองเลยแต่ก็ละสายตาไม่ได้ สุดท้ายภาพความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดคือภาพเขาเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย
เธอมีคำถามมากมายที่ต่อให้ถามไปมันก็ไร้ประโยชน์ อยากรู้ว่าเขามาคบกับเธอทำไม มาทำกับเธอแบบนั้นทำไมถ้าไม่ได้รัก
อันที่จริงคำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้วและเธอรู้มาตลอด แต่หลอกตัวเองอยู่เรื่อย ๆ เป็นเธอเองที่โง่ไปรักเขา ทั้งที่โซ่ไม่เคยแสดงออกว่ารักกันเลย ไม่เคยทำเหมือนเธอเป็นคนรัก
แม้รู้ว่ามันต้องมีวันนี้ แต่ไม่
