“ฉันขอโทษ... ขอโทษนะโรสิตา” เขาก้มลงแตะริมฝีปากบนหน้าผากเนียน เอ่ยขอโทษเสียงแผ่วมองเธอด้วยแววตาลุแก่โทษ
สัมผัสอ่อนโยนที่แตะลงบนหน้าผาก ทำให้โรสิตาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง ดวงตากลมโตกะพริบช้าๆ ขณะสบสายตาอ่อนโยนของคนที่นั่งเอนตัวเท้าศอกคล่อมร่างเธออยู่ แววตาของเขาช่างอบอุ่นอ่อนโยนเหลือเกิน ไม่มีความแข็งกร้าวเกลียดชังอยู่ในแววตาสักนิด ราวกับว่าเขาไม่เคยโรกธเคืองเธอมาก่อนหน้านั้นเลย
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” เธอตอบเขาเสียงเบา
“นอนพักสักครู่นะ เดี๋ยวฉันจะหาอะไรมาให้ดื่ม เอานมสดอุ่นๆ ดีไหม” เขาถามขณะขยับลุกขึ้นนั่งตัวตรง
โรสิตาพยักหน้ารับ “ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ
ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของเอริกนิ่ง เมื่อเห็นเขายิ้มให้แก้มนวลก็ร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องเบือนหน้าหลบสายตาคม ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวยื่นมาเกลี่ยลูกผมที่ระพวงแก้มไปทัดใบหูให้อย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นแววตาคมพร
