“ไม่เป็นไร แค่เครื่องบินตกหลุมอากาศน่ะ เดี๋ยวก็หาย” เสียงทุ้มนุ่มหู กระซิบปลอบโยน มือหนาลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้านปลอบประโลมพร้อมกับโอบรัดร่างบางแน่นขึ้น
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น และไม่ได้อันตรายจนทำให้ใครตาย หากคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ได้ทัน แค่รอเวลาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป ก็จะกลับมาเป็นปกติเอง เอริกก้มลงมองคนที่กอดเขาไว้แน่นอย่างเอ็นดู เมื่อครู่เขากับเธอกำลังมีปัญหากันแท้ๆ แต่เหมือนฟ้าเป็นใจเมื่อสร้างเหตุการณ์ให้เขากับเธอได้มาใกล้ชิดกันอีก
“ท่านผู้โดยสาร ขณะนี้เหตุการณ์เป็นปกติแล้ว การตกหลุมอากาศมีระดับความรุนแรงปานกลาง ขออภัยสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น” เสียงนักบินดังผ่านลำโพง แจ้งสถานการณ์ว่ากลับคืนสู่ปกติแล้ว
โรสิตาลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมถอนหายใจ “มันหายแล้วใช่ไหมคะ” เธอช้อนมองเจ้าของอกอุ่นที่สละพื้นที่ให้เธออาศัยหลบภัย
“อืม ปลอดภัยแล้ว เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาปลดเข็มขั
