บทที่ 32 ตอน ป้อนยา
"นี่ท่านจะทำอะไร"
นางขยับถอยห่าง หมุนกายจะวิ่งหนีออกมา แต่อีกฝ่ายมีวรยุทธสูงส่ง ดีดเท้ามาดักหน้าเอาไว้ก่อน เขากระชากร่างงามเข้ามากอดไว้แน่น วงแขนแข็งแกร่งดุจเหล็กรัดไว้จนกระดิกตัวไม่ได้
"ปล่อยนะ คนสารเลว อุ๊บ!"
คำด่าไม่ทันจะหลุดพ้นออกมาครบทุกคำ ก็ถูกริมฝีปากร้อนรุ่มประกบปิดเอาไว้ หลิวซืออินเบิกตากว้างพยายามดิ้นรน แต่ไม่อาจต่อต้านไหว ถูกแม่ทัพหนุ่มบดเคล้าริมฝีปากจนแทบหายใจไม่ทัน เขาดันร่างงามจนหลังพิงขอบประตู จุมพิตของเขาดุดันและเร่าร้อน เรียวลิ้นร้อนซอกซอนเข้าไปในโพรงปากนุ่ม กวาดต้อนทุกความหวานดั่งภมรหนุ่มซุกไซ้หาเกสรดอกไม้ เขากำลังทำให้นางสิ้นแรงขัดขืน สัมผัสนั้นราวกับมอมเมานางให้อ่อนระทวยสิ้นเรี่ยวแรง
ฉู่หมิงฮ่าวเพียงได้แตะริมฝีปากลงไป ในสมองของเขาก็เหมือนจะโล่งโปร่งเบาขึ้นมา ใบหน้าของสตรีในความฝันซ้อนทับกับใบหน้าของหลิวซืออิน จนยากจะแยกออก เขาดื่มด่ำริมฝีปากหอม
