บทที่ 35. ตอน คนหน้าหนาจัดการยาก
"ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าขอไปดูเด็กๆ ก่อนนะ"
หลิวซืออินขึ้นไปยังชั้นสอง พบว่าลูกๆ กำลังนอนกลางวันกันอยู่ อี้หนิงนอนหลับโดยที่ในมือยังถือกระบี่ไม้ ผิงอันนอนกอดตุ๊กตาผ้า เจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสอง เล่นกันจนเหนื่อยเผลอหลับไป
"อี้หนิง ผิงอัน พวกเจ้าโตแล้ว รู้ความกว่าเมื่อก่อน เจ้าควรไปเรียนได้แล้ว"
คนเป็นแม่ลูบศีรษะลูกน้อยทั้งสอง มองใบหน้ากลมเล็กด้วยสายตารักใคร่ ผิงอันหน้าตาถอดแบบมาจากหลิวซืออิน ด้านอี้หนิงนั้นกลับเหมือนบิดาราวกับย่อส่วน ยามมองใบหน้าของลูกชายก็ยิ่งตอกย้ำให้นาง คิดถึงสามีที่จากไป
"เด็กๆ เพิ่งนอน เจ้าอย่ากวนพวกเขาเลย"
เสียงคุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง เมื่อหันไปมองก็พบใบหน้าที่มีหน้ากากเงินสวมอยู่ แม่ทัพฉู่หมิงฮ่าวยืนอยู่หน้าประตูห้อง เขากำลังเดินมาหานาง
"นี่ท่านมาได้อย่างไร"
หลิวซืออินขยับตัว จะเดินหนีออกจากห้อง นางไม่คิดว่าแม่ทัพฉู่จะขึ้นมายังห้องส
