บทที่ 37 ตอน เที่ยวงานโคมไฟ
หลายปีมานี้นางดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่ายและเงียบสงบ ไม่เคยมีเรื่องกวนใจจากขี้ปากชาวบ้าน แม้แรกเริ่มนางจะท้องโดยไม่มีบิดาของเด็กๆ แต่เวลาผ่านไปผู้คนก็เลิกสนใจ ยามนี้นางกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านเพราะแม่ทัพหนุ่มผู้นี้มาติดพัน ช่างน่ารำคาญใจเสียจริง
“อย่าสนใจเลย เมื่อใดที่ข้าพาเจ้าสามแม่ลูกเข้าจวน พวกเขาจะหยุดกันไปเอง”
ฉู่หมิงฮ่าวยื่นหน้ามากระซิบบอกนาง ขณะมองดูเด็กๆ ที่พากันกินขนมที่เขาสั่งให้เขาคนเตรียมมาด้วย
“ท่านฝันไปหรือเปล่า ใครกันจะเข้าไปอยู่ในจวนกับท่าน”
หลิวซืออินสะบัดเสียงใส่ นางเกลียดคนหน้าหนาคนนี้เสียจริง เขาไร้ยางอายพูดจาอะไรออกมา ล้วนเข้าข้างตัวเอง
“วันหนึ่งข้าจะทำให้ฝันเป็นจริง อย่างน้อยวันนี้พวกเราสี่คน ก็มาเที่ยวด้วยกันแล้ว เจ้าเห็นหรือไม่เด็กๆ มีความสุขแค่ไหน”
ฉู่หมิงฮ่าวอารมณ์ดีเกินกว่าจะใส่ใจคำพูดตัดรอนของนาง ในใจเขายามนี้รู้สึกอิ่มเอมมาก ราวก
