บทที่ 47. ตอน ญาติเช่นนี้ ไม่มีเสียดีกว่า/2
"ท่านแม่อย่าเอ่ยเรื่องนี้อีกเลย ซืออินเจ้าอย่าโทษตัวเอง ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว"
หลิวชิงหลินเอ่ยปรามมารดาไม่ให้พูดต่อ นางหวังจูจึงสงบปากหยุดพูดเรื่องนี้ หยิบกาน้ำชามารินแล้วนั่งกินขนม รอจนหลิวอินหยุดร้องไห้ จึงได้พูดคุยกันต่อ
"ซืออิน หลังจากที่เจ้าโดนโจรฉุดจากเกี้ยวแล้วเกิดอะไรขึ้น เจ้าพอจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่"
นางหวังจูเอ่ยถามขึ้นมา นางอยากรู้ว่าเด็กกาฝากคนนี้มีชีวิตอย่างไร หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น
"เจ้าไม่นึกเห็นใจซืออินบ้างหรือ เหตุใดถึงต้องถามนางเรื่องนี้อีก"
ซุนเซิงเอ่ยท้วงขึ้น เขาทนฟังสองแม่ลูกอยู่นาน เมื่อได้ยินนางหวังจูเอ่ยถามหลิวซืออินเช่นนี้ก็ไม่พอใจขึ้นมา จึงพูดขัดขึ้นกลางคัน
"ข้าขอโทษ ซืออินเจ้าไม่ต้องเล่าก็ได้ ท่านแม่ท่านหยุดเถอะ"
หลิวชิงหลินรีบเอ่ยขอโทษ นางหวังจูที่รอฟังถึงกับนิ่วหน้าขัดใจ
"พี่ซุนข้าไม่เป็นอะไร พี่ชิงหลิน
