บทที่ 52. ตอน พิศวาสท่ามกลางสายฝน
เขาจับแขนพาหลิวชิงหลินเข้าไปในรถม้า แล้วดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางออกจากร่าง ตัวเขาเองสลัดเสื้อผ้าเปียกชื้นของตัวเองออกจนเปลือยเปล่า จากนั้นผลักนางให้นอนลงบนพื้น ร่างหนากว่าขึ้นทาบทับ กอดรัดร่างนุ่มเนียนของนาง
“ชิงหลิน เจ้างามเกินไปแล้ว ข้าทนไม่ไหวแล้ว”
ซุนเซิงหยัดกายขึ้นมองเรือนร่างงดงามขาวผ่อง ราวกับก้อนสำลีของหลิวชิงหลิน ดวงตาจับจ้องไปยังยอดทรวงสีหวาน สายตามองไปขึ้นไปยังใบหน้างดงาม แล้วจดจ้องที่ริมฝีปากก่อนจะสอดมือใต้ท้ายทอย บังคับให้นางเงยหน้ารับจุมพิตเร่าร้อนของเขา
“พี่ซุน...”
หลิวชิงหลินครางเสียงสะอื้น เผยอปากออกรับเรียวลิ้นร้อนที่สอดเข้ามา ขยับริมฝีปากตอบโต้เขาอย่างลืมตัว มือเรียวบางคล้องคอเขาไว้ หลับตาแน่นหอบหายใจแรงเมื่อถูกเขาจูบจนแทบหายใจไม่ทัน ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาหอบกระเส่า ประสานกับเสียงลมหายใจของนางที่ดังไม่แพ้กัน เสียงดูดริมฝีปากดังขึ้นเมื
