บทที่ 56. ตอน หลอกพามาขึ้นเรือ
"ถึงแล้วขอรับ!"
เสียงคนขี่รถม้าดังขึ้น ทำให้หลิวซืออินหลุดจากภวังค์ความคิด นางถอนหายใจปัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก แล้วก็พบว่ารถม้าไม่ได้จอดที่จวนแม่ทัพ เบื้องหน้าของนางกลับเป็นท่าเรือ
"นี่ไม่ใช่จวนแม่ทัพ เหตุใดเจ้าถึงพาข้ามาที่ท่าเรือ"
หลิวซืออินเอ่ยถามอย่างแตกตื่น นางรีบลงจากรถม้าแล้ววิ่งหนีทันที
ปึ่ก !
ร่างบอบบางชนกับแผงอกของคนผู้หนึ่ง จนตัวนางเสียหลัก แต่คนผู้นั้นคว้าเอวนางรั้งไว้ได้ก่อนที่นางจะล้มลง
"ปล่อยข้านะ !"
หลิวซืออินกรีดร้อง หลับตากำหมัดทุบตีพัลวัน ในใจเกิดความหวาดกลัวสุดขีด นึกถึงคำขู่ของชายชราผู้นั้นขึ้นมา หรือเขาส่งคนมากำจัดนางแล้ว
"ซืออิน นี่ข้าเอง"
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ข้อมือของนางถูกจับไว้ไม่ให้ทุบตี นางจึงลืมตาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของแม่ทัพฉู่ จึงหยุดดิ้นรน
"นี่ท่าน... ท่านไม่ได้บาดเจ็บสาหัส
