บทที่ 57. ตอน มิอาจตัดใจ
“ท่านแม่ข้าง่วงแล้ว”
ผิงอันกินขนมจนพุงป่อง เมื่อท้องอิ่มก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นมา อี้หนิงเองก็ตาปรือๆ หลิวซืออินหันไปมองเจ้าของเรือ อีกฝ่ายรีบลุกขึ้น
“บนเรือมีห้องพัก เจ้าพาอี้หนิงกับผิงอันไปนอนเถอะ ผิงอันมาเถอะเดี๋ยวลุงจะพาไปนอน”
ฉู่หมิงฮ่าวอุ้มผิงอันเดินนำไปยังห้องพัก บนเรือลำนี้ค่อนข้างกว้างขวาง มีห้องพักถึงสองห้อง อีกทั้งยังมีห้องครัวแยกต่างหาก คนรับใช้กับคนเรือ พากันไปรวมตัวอยู่ในห้องครัว บนเรือจึงเงียบสงบ
“ให้เด็กๆ นอนที่ห้องนี้เถอะ ข้าให้คนจัดห้องไว้แล้ว”
แม่ทัพฉู่อุ้มผิงอัน ที่ตอนนี้นอนหลับคาอกเขาไปวางบนเตียง อี้หนิงเดินตามมานอนข้างๆ แล้วหลับตามน้องสาวไปอย่างรวดเร็ว
หลิวซืออินถอดรองเท้าให้พวกเขา หยิบผ้าห่มมาคลุมให้เด็กๆ จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากที่เลอะเทอะคราบขนมของผิงอัน เด็กน้อยทั้งสองนอนหลับตาพริ้ม น่ารักน่าเอ็นดู
“หากเจ้าง่วง ก็นอนกับพวกเข
