"ฮัลโหลมึง โทษทีพอดีเมื่อกี้กูเข้าห้องน้ำเลยไม่ได้รับ"
ผมมองเบลล์ที่กำลังขึ้นมานั่งบนรถขณะที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่ผมจึงช่วยถือกระเป๋าให้ และเอาไปวางไว้ที่เบาะหลัง เบลล์ยิ้มให้บางๆและบีบแก้มผมเบาๆทำเอาผมอดจะกลอกตาใส่ไม่ได้...ทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้
"ไงนะ.." เบลล์ขมวดคิ้วและมีน้ำเสียงที่ดูเข้มขึ้นจนผมหันมอง "ทำไมมันฉุกละหุกแบบนี้ล่ะ...ไปวันนี้เลยเหรอ?"
ผมมองเบลล์ที่หน้าดูเศร้าลงจนน่าใจหาย คุยเรื่องอะไรกันทำไมจู่ๆน้องถึงเครียดได้แบบนี้?
"อืม..ไม่ๆกูไม่โกรธเข้าใจมึงอยู่พีท แล้วขึ้นเครื่องกี่โมง...อีกชั่วโมงเหรอกูคิดว่ากูไปหามึงทันนะ...ไม่จะไปส่งกูเป็นห่วงมึงนะพีท"
เบลล์มองออกไปนอกกระจกรถขณะที่ผมก็หันมองไปทางอื่นเช่นกัน มือผมกำพวงมาลัยแน่นเพราะมันดันรู้สึกหวงอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่เบลล์ก็บอกแล้วว่าพีทเป็นเพื่อนคนสำคัญ...นั่นแหละถึงผมจะไม่พอใจผมก็ต้องอดทน
"อืมรอนั้นนะเดี๋ยวกูไป"
พรึบ
