เพนต์เฮาส์เฮียภู
เฮียภูวินทร์กำลังอุ้มร่างบางของลินดาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง ๆ ของตัวเองขณะที่สองเท้าของเขาก็พลางเดินเข้าไปด้านในของเพนต์เฮาส์ ถึงเขาจะยังไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากเท่าไรนัก แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถเอ่ยถามอะไรคนตัวเล็กได้เพราะเธอเอาแต่ร้องไห้ ตัวสั่นตลอดเวลาตั้งแต่ที่อยู่บนรถ
พรึบ
เขาล้มตัวลงบนโซฟาขนาดใหญ่กลางเพนต์เฮาส์ของตัวเองโดยบนตักมีร่างเล็กของลินดานั่งอยู่อีกที ตอนนี้เธอเอาแต่สะอึกสะอื้นและซุกใบหน้าอยู่ในอกแกร่งของเขาไม่ยอมผละออกมา
ตึกตึก ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าของสันต์เกียรติเดินตามเข้ามาเพื่อเอากระเป๋าของลินดามาให้
"เอาวางไว้บนโต๊ะ"
"ครับลูกพี่" สันต์เกียรติขานตอบ ขณะที่ดวงตาคมของเขาก็ใช้ลอบมองท่าทีของเจ้านายตัวเองอย่างแปลกใจไม่น้อยว่าเจ้านายเขากลายเป็นคนที่ทะนุถนอมคนอื่นไปตั้งแต่เมื่อไรกัน
‘ผู้หญิงคนนี้สินะ…ที่จะได้เป็นตัวจริง’
สันต์เกียรติพูดกับตัวเองในใจ
