พรึบ
"ฮึก!" เฮียอุ้มฉันเข้ามาในห้องนอนของเขา จากนั้นเฮียก็ล้มตัวนั่งลงที่ปลายเตียงซึ่งเขายังคงจับฉันให้นั่งอยู่บนตักของตัวเองอยู่ ฉันจำไว้ว่าตอนนั้นฉันซุกหน้าเข้าไปในอกแกร่ง ๆ ของเขาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ออกมา ส่วนเฮียภูเขาก็คอยประคองเอวของฉันไว้ มืออีกข้างก็ยกขึ้นมาลูบหัวฉันอย่่างแผ่วเบา
"เฮียอยู่ตรงนี้ รู้ใช่ไหมว่าไม่มีอะไรต้องกลัว" เขาพูดพลางลูบหัวฉันไม่หยุด ซึ่งฉันก็ค่อย ๆ ได้สติขึ้นมาเรื่อย ๆ จนในที่สุด ฉันก็ผละหน้าออกมาจากอกเขา
"เป็นอะไร กลัวอะไร" ในตอนแรกเขาดูตกใจไม่น้อยที่เห็นสีหน้าของฉันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก่อนที่ฝ่ามืออุ่น ๆ ของเขาจะเลื่อนขึ้นมาเช็ดน้ำตาพวกนั้นออกให้กับฉัน
"เกิดอะไรขึ้น เล่าให้เฮียฟังได้รึเปล่า"
"…" ฉันยังคงนั่งปิดปากเงียบ เพราะตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นเกิดขึ้น ฉันก็ไม่ค่อยเปิดปากเล่าเรื่องราวที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจของตัวเองให้ใครฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งท่าทางของ
