ช่วงดึกของวัน
เพนต์เฮาส์เฮียภูวินทร์
"คราวหน้าเฮียบอกลินก่อนสิ วันนี้ลินสภาพมอมแมมสุด ๆ ไปเลยนะ ไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย" ฉันบอกคนที่เดินตามหลังตัวเองมาต้อย ๆ เพราะพอได้เห็นสภาพตัวเองจากเงาสะท้อนของกระจกลิฟต์แล้วรู้สึกรับไม่ได้เท่าไหร่ หัวก็ฟู หน้าก็แทบไม่ได้แต่งเลย
"คนมอมแมมอะไรจะสวยขนาดนี้" เขาตอบพร้อมกับเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลัง ความใกล้ชิดนั้นทำให้ฉันได้กลิ่นกายหอมสดชื่นของเขาลอยมาเตะจมูก
ซึ่งมันเป็นกลิ่นแบบที่ฉันชอบมาก
"กินข้าวอิ่มไหม" เขาเอ่ยถามฉันต่ออย่างชวนคุย ฉันจึงเอี่ยวหน้าไปตอบคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่
"อิ่มค่ะ เฮียยังไม่อิ่มเหรอ"
"เปล่า เห็นเธอกินน้อย ก็เลยถามดู"
"อ๋อ อิ่มค่ะ ลินแค่รู้สึกเกร็งนิดหน่อยเลยไม่ได้กินเยอะเท่าปกติ" เพราะหน้าคุณปู่เฮียดูดุมาก คือทรงเหมือนตอนที่ฉันเจอเฮียครั้งแรกเลยแต่ดูน่าเกรงขามมากกว่าหลายเท่า แต่พอพูดคุยด้วยกันไปมาฉันก็รู้สึกผ่อนคลายมาก
