แสนดีทำท่าจะลุกขึ้นมา หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ แต่เป็นพระรามที่กอดเธอเอาไว้จนแน่น จนคนตัวเล็กไม่สามารถลุกขึ้นไปไหนได้
"พ่อเลี้ยง ปล่อยหนูดีก่อนค่ะ หนูดีหนาว" พูดจบร่างกายก็ขนลุกชันขึ้นมาทันที แต่แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะอากาศจากด้านนอก แต่เป็นเพราะริมฝีปากและจมูกของคนที่นอนซ้อนหลังเธอ มันไต่และซุกซนไปเรื่อย ตามไหล่ลาดมน ซอกคอ หรือแม้แต่ใบหูขาวเนียนสะอาด
"หนาวเหรอ ก็กอดฉันซิ จะได้อุ่นๆ" พูดจบก็พลิกตัวเธอให้หันหน้ามาหาเขา พร้อมทั้งยกแขนเรียวเล็กขึ้นมาวางไว้ที่หน้าอกกำยำของเขาอย่างเอาแต่ใจ แววตาที่สบประกายมองเธอในยามนี้มันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากที่เคยหมางเมินเฉยชา กลับมีแต่ความอ่อนหวาน วาบหวามชวนสะท้านไปทั้งตัว
"พ่อเลี้ยงอย่าแกล้ง หนูดีจะใส่เสื้อผ้า พ่อเลี้ยงก็ใส่ซะนะคะ ฝนข้างนอกซาลงแล้ว เราน่าจะกลับบ้านกันได้แล้ว เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง" เธอพยายามจะเบี่ยงตัวออกมา แต่เขาก็เกี่ยวรัดแน่นเหลือเกิ
