หลังจากกินข้าวกิยาไปรอบนี้ แสนดีเหมือนจะมีอาการดีขึ้น ไม่นอนละเมอเหมือนที่ตลอดคืนที่ผ่านมาอีกแล้ว แต่พระรามก็ยังแวะเวียนลุกจากเก้าอี้กที่นั่งทำงานมาดูเธออยู่ตลอดด้วยความเป็นห่วง เพิ่งรู้ว่า การที่รู้สึกรัก รู้สึกหวงใครมากๆ มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ใบหน้านวลสวยหวานซึ้ง หลับตาพริ้ม บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสนิทใจ พระรามหย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ พร้อมทั้งใช้หลังมือเตะไปที่ตัวของคนตัวเล็ก รู้สึกโล่งใจที่ตอนนี้เธอไม่ได้ไข้สูงอีกแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงใช้ริมฝีปากแตะที่หน้าผากเธอเบา ๆ ก่อนที่ผละแยกตัวออกไป ดวงตากลมสวยก็ลืมตามองเขาทันทีด้วยความงงๆ
"พ่อเลี้ยง ทำอะไรค่ะ"
"ไม่ได้ทำอะไร แค่จะเช็คดูว่าเธอมีไข้อีกมั้ย" ร่างสูงตีหน้ามึนไป เรื่องอะไรให้ยอมรับว่าแอบหอมแก้มเธอ
"หนูดีขึ้นแล้วค่ะ งั้นขอกลับไปอาบน้ำที่ห้องได้มั้ยค่ะ"คนตัวเล็กค่อย ๆ ลุกขึ้น พร้อมทั้งทำท่าจะยืดตัวเต็มความสูงเพื่
