"พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงครับ"
เสียงไอ้ณัฐที่ตะโกนเรียกอยู่นอกบ้านด้วยความร้อนรน มันทำให้คนที่เพิ่งข่มตานอนได้ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ต้องลุกขึ้นด้วยงัวเงียและหงุดหงิด พระรามทำท่าจะโผไปกอดคนกาย แต่ความเป็นจริงแล่นชนเข้าที่สมองเขาอย่างจัง ตามมาด้วยความเจ็บปวด ที่แทบทำให้เขาลุกจากที่นอนเกือบไม่ไหว ความรักไม่เจ็บเท่าความผูกพันธ์ ภาพที่เธอเคยอยู่ห้องนี้ ใช่ชีวิตอยู่ที่นี้กับเขา มันยังตามหลอกหลอนเขาอยู่
ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อแสนดีอีกต่อไปแล้วที่นี้ พระรามลูบหน้าเพื่อเรียกสติสักพัก ก่อนที่จะคว้าเสื้อยืดมาใส่แล้วเดินออกไปหาลูกน้องที่มารอกันอยู่ที่หน้าบ้าน พร้อมกับตำรวจ ตำรวจเหรอ? แห่หันมาทำอะไรที่นี้
"เกิดอะไรขึ้น" พระรามหันไปถามลูกน้องด้วยความมึนงง ทำไมเขารู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลอย่างไรไม่รู้ ณัฐไม่ทันได้เอ่ยอะไร ตำรวจสารวัตรสืบสวนในพื้นที่ก็รีบเข้ามาคุยรายละเอียดกับเขาทันที
"ทางเราพบ
