“เออ ไอ้ปรัชญ์”
ฌอนตอบปัดอย่างไม่ใส่ใจ ในหัวสมองคิดถึงแต่ว่าเขาจะตอบคำถามพวกนักข่าวด้านนอกนั้นอย่างไรดี หากปรัชญ์เหมือนจะไม่สนใจน้ำเสียงหงุดหงิดคล้ายไม่อยากพูดกับเขามากนักของฌอน เพราะ ชายหนุ่มถามในสิ่งที่ตนเองสงสัยออกไปทันที
“ฉันสงสัยจริงๆ ว่าแกไปรู้จักรวีได้ยังไง”
“ทำไม ต้องแกคนเดียวเหรอถึงจะรู้จักเขาได้น่ะ” ฌอนถาม สายตาที่มองเพื่อนร่วมอาชีพขุ่นขวาง คิดถึงภาพสนิทสนมของปรัชญ์และรุจรวีแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉยๆ ทีกับเขายัยตัวเล็กไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้เลยสักครั้ง ทีกับไอ้ปรัชญ์ล่ะยิ้มเอายิ้มเอา
คนหวงไม่รู้ตัวคิดอย่างพาลพาโล
“ไม่มี” ปรัชญ์ตอบอย่างงุนงงกับอารมณ์ราวกับผีเข้าผีออกของฌอน
“ให้มันจริงเถอะ” ฌอนตอบเสียงขุ่น น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่เชื่อ “ฉันเห็นแกกับเขาคุยกันในงานเมื่อคืนสนิทสนมดีออก”
เขาว่าเช่นนั้น ทำให้ปรัชญ์ถึงกับบางอ้อจึงบอกอีกฝ่ายถึงความสัมพันธ์ของเขากับรุจรวี
“ก็
