“โรซารีน่า เจ้าเกลียดข้ามากเลยหรือ ถึงได้หนีข้ามาแบบนี้”
ราชาพ่อมดโบกมือร่ายเวทย์สะกดให้นางหลับใหล ก่อนจะช้อนอุ้มร่างงามไว้ในวงแขน แล้วหมุนกายหายตัวกลับมายังห้องนอนในปราสาทพ่อมด เขาวางร่างอรชรลงบนเตียง แล้วล้มตัวลงนอนกอดร่างนั้นแน่น คนไม่ได้สติพลิกกายเข้าซุกซบกอดรัดร่างหนาไว้ ช่างน่ารักน่าเอ็นดูจนอีกฝ่ายอดใจไม่ไหว
“ถึงเจ้าจะเกลียดข้า แต่ข้าก็รักเจ้าเหลือเกินโรซารีน่า”
ราชาพ่อมดก้มลงมาประทับจุมพิตบนเรียวปากอิ่มอย่างแสนรัก ดูดดื่มความหวานล้ำอย่างหื่นโหย
“โรซารีน่า เจ้าทำให้ข้าเป็นคนหื่นกาม ข้าทนไม่ไหวแล้ว”
เพียงแค่จูบราชาพ่อมดถึงกับร้อนรุ่มไปทั้งกายด้วยความปรารถนา นับจากครั้งแรกที่ได้ครอบครองร่างงามนี้ เขาไม่ได้แตะต้องเธออีกเลยเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน แม้จะได้เสพสมกับเหล่าแม่มดสาวที่เข้ามาถวายตัวก็ไม่รู้สึกอิ่มเอมเท่ากับได้เสพสมกับร่างงามของโรซารีน่าเลย ยิ่งยามนี้นางมานอนอยู่บนเตียงนุ่
