ลลิตานั่งใจลอยอยู่นอกห้องเช่า ดวงตาช้อนขึ้นมองแผ่นฟ้ายามค่ำคืนด้วยความอดสูภายในใจ น้ำตาไหลรินออกมาเมื่อนึกถึงสภาพของตัวเอง
นี่หล่อนกลายเป็นตัวอะไรไปนะ กลายเป็นอีตัว เป็นโสเภณีแบบนี้ไปได้ยังไงกัน ทำไมถึงต้องยอมให้หัสวีร์แตะต้องแบบนั้นด้วย ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเขาไม่ได้ทำลงไปเพราะความรัก แต่ที่เขากระทำทุกอย่างกับร่างกายของหล่อนมันเป็นเพียงแค่ความใคร่ ความใคร่ที่ไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งใดๆ มาเกี่ยวข้องด้วยเลย
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาบนแก้มนวลทิ้งอย่างแสนเสียใจ
หล่อนคงไม่เศร้าใจ ไม่ทรมาน ไม่ปวดร้าวขนาดนี้ หากหล่อนไม่ได้รักเขา รัก... รักผู้ชายที่ไม่มีวันที่จะมองหล่อนสูงกว่าดอกหญ้าริมทาง
แล้วหล่อนจะทำยังไงดี จะปล่อยให้เขาลากไปย่ำยีในโรงแรมม่านรูดทุกวี่ทุกวันแบบนี้เหรอ จะปล่อยให้ตัวเองถลำลึกต่อไปแบบนี้ได้ยังไงกัน
หญิงสาวเต็มไปด้วยความปวดร้าวทรมาน หล่อนร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น และก็เป็นจังหวะเดีย
