นัยน์ตาสีเทาเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้น เมื่อเขาต้องเคร่งเครียดยามที่มองร่างบางที่เขานอนกกกอดอย่างหวงแหนมาตลอดทั้งคืน ทรุดลงอีกครั้ง !หมอพึ่งจะกลับไปหลังจากที่ตรวจเช็คร่างกายที่ควรจะดีขึ้น “อย่างไรแล้วควรให้คนป่วยพักผ่อนร่างกายให้หายก่อนที่จะให้ทำอะไรเกินขีดจำกัดของร่างกายนะคะ” คุณหมอคนเดิมเอ่ยกับชอว์ก่อนที่จะลาไป
ฮิฮิฮิ หนูอัญได้แต่หัวเราะขบขัน แม้เธอจะอ่อนเพลียแต่ก็พอรู้สึกตัว เธอจึงได้ยินสิ่งที่คุณหมอตำหนิติเตียนชอว์ ซีและม่อนที่อยู่ในห้องด้วยถึงกับตาเบิกโพลงกันเลยในตอนนั้น เพราะพวกเขาไม่เคยได้ยินหรือมีใครกล้าพอที่จะติเตียนเจ้านายเหนือหัวของพวกเขา เมื่อในห้องเหลือเพียงแต่พวกกันเอง หนูอัญกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะดังออกมา พาลทำให้ม่อนและซีหัวเราะตาม คงมีแต่ชอว์ที่มีใบหน้าหงุดหงิดไม่ขบขันไปกับพวกเขา
อืม...อื้ม...อืม ชอว์คำรามเสียงในคออย่างดังตั้งใจเตือนสติสองคนที่ยืนหัวเราะแล
