ครืดคราด ครืดคราด “โธ่เว้ย!!!” หนูอัญร้องออกมาอย่างโมโหเมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้งท้องฟ้าด้านนอกก็มืดมิดพร้อมกับร่างใหญ่นอนอยู่ข้างกายลมหายใจสม่ำเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้หนูอัญแทบอยากร้องกรี๊ดนั้นคือที่ข้อเท้าของเธอมันถูกตรึงรัดไว้ด้วยโซ่ เธอทั้งตะโกนแหกปากเขย่าร่างใหญ่ แต่เขาก็ไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองเธอเลย “ขอให้ตายไปเลย!” หนูอัญไม่รู้จะทำอย่างไรได้มากกว่า ก่นด่าเขาที่ไม่สะทกสะท้านอะไร ถ้าเขาจะจับเธอมาทรมานแบบนี้ทำไมไม่ฆ่าๆให้จบเรื่องจบราวไปเลยนะ
เธอหลับไปนานกว่าสิบสองชั่วโมง ดีที่ในห้องนอนยังมีซุปสำหรับเธอวางอยู่ในระยะโซ่ และเธอก็เวียนหัว อารมณ์ไม่ค่อยดี ปวดมื่อยตามร่างกาย และที่สำคัญเธอเดินไม่ค่อยจะไหวทุกย่างก้าวมันทำให้เธอทรมานแต่เธอก็อดทนเดินไปเดินมาทรมานทั้งตัวเองและเขา เธอก็อยากรู้นักว่าเขาจะนอนนิ่งเป็นศพได้นานแค่ไหน แต่นี้ก็ผ่านมาสักครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว “อยากฆ่าคน!” หนูอัญก่นเสียงให
