หนึ่งเดือนผ่านไป คนที่อดรนทนไม่ไหวเอ่ยปากถามออกมาก่อนก็คือคุณดรุณี เพราะนานนับเดือนแล้วที่นางเอาทั้งขนมและอาหารบำรุงทั้งของตัวเองและลูกชายไปส่งให้ที่บริษัท ยอมลงทุนง้ออย่างถึงขีดสุด แต่ไม่มีวี่แววว่าพรนัชชาจะใจอ่อนเลยสักนิด
“ฉันกับลูกชายง้อเธอมาเป็นเดือนแล้วนะ เธอจะไม่ยอมใจอ่อนให้ตาแดนเลยรึไงแม่น้ำ”
“หนูขอเวลาคิดก่อนค่ะ แต่ถ้าคุณและคุณแดนลำบากก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ น้ำเองก็ไม่ได้ขอให้คุณกับคุณแดนมาง้ออะไร แต่น้ำให้อภัยทั้งคุณและคุณแดนแล้วจริง ๆ ค่ะ น้ำขอมีโอกาสเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองแล้วก็ลูกค่ะ แต่ถ้ารอกันไม่ได้ รอกันไม่ไหว ก็ไม่เป็นไรนะคะ น้ำไม่ได้เดือดร้อนอะไร” พรนัชชาพูดอย่างหยิ่งผยอง นั่นทำให้ดรุณีหน้าตึงในทันที
“เธอคงคิดว่าตัวเองมีงานดี ๆ ทำ มีผู้ชายมาให้เลือกมากมาย เลยจะเล่นตัวใช่ไหม”
“ถ้าคุณคิดแบบนั้น น้ำเองก็คงไม่สามารถไปเปลี่ยนความคิดของคุณได้ ในสายตาของคุ
