ฟาริสานั่งมองปฏิทินตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ในแต่ละวันจะถูกทำเครื่องหมายกากบาททับไว้ เป็นการนับถอยหลังความสัมพันธ์ของเธอและปรานต์จะสิ้นสุดลง ผ่านมาแล้วสี่เดือนนับจากวันนี้ไป เธอมีเวลาอยู่กับชายหนุ่มอีกแค่สองเดือนเท่านั้น และดูเหมือนความสัมพันธ์จะไม่มีอะไรคืบหน้าให้เห็นมากนัก นอกจากปรานต์ยอมนอนค้างกับเธอบ้าง หลังจากช่วงแรกชายหนุ่มไม่นอนค้างกับเธอสักคืน
โทรศัพท์มือถือส่งเสียงร้องดึงสติของฟาริสาให้กลับมาที่เดิม เบอร์ที่โทรเข้ามาทำให้คิ้วเรียวย่นเข้าหากันในทันที พลางใจคอไม่ดีอย่างไรไม่รู้
“สวัสดีค่ะเจ๊” กรอกเสียงทักทายไปตามสาย เจ๊ที่เรียกขานไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเจ้าของที่ที่หญิงสาวเช่าไว้นั้นเอง
“อะไรนะคะ! ทำไมล่ะเจ๊ ฟาก็จ่ายค่าเช่าทุกเดือนไม่เคยขาด จ่ายก่อนสิ้นเดือนด้วยซ้ำ ไหนเจ๊บอกว่าที่ตรงนั้นเจ๊ไม่ได้ทำอะไรไง ไม่คิดจะขายจะเอาไว้เก็บค่าเช่ากินแต่ละเดือน แล้วทำไมวันนี้ถึงจะขายขึ้นม
