ฟาริสามาดักรอปรานต์ตั้งแต่เช้าตรู่ที่บริษัท หลังจากเมื่อคืนหญิงสาวโทรหาชายหนุ่มแต่เขากลับไม่รับสายเธอเสียอย่างนั้น และยังไม่เข้าไปหาที่เธอโรงแรมอีก เดือดร้อนเธอต้องมานั่งรอเขา เพื่อแจ้งให้เขาทราบว่าเธอจะไม่อยู่สักสองสามวัน
“คุณปรานต์คะ” รีบร้องเรียกออกไปเมื่อเห็นปรานต์เดินเข้ามาภายในบริษัท
เจ้าของชื่อหยุดเดินหันมองมายังทิศทางของเสียง และมองไปโดยรอบเพื่อดูว่ามีพนักงานอยู่แถวนี้หรือไม่พลางถอนหายใจ ไม่รู้ฟาริสาจะมาทำไมทั้งที่ความจริงเขาเคยบอกเธอไปไม่รู้กี่ร้อยพันครั้งว่าไม่ชอบให้เธอเข้ามาวุ่นวายที่บริษัท
“มีอะไร แล้วมาที่นี่ทำไม บอกกี่ครั้งทำไมไม่จำ ว่าไม่ชอบให้มาวุ่นวาย”
ใจมันเจ็บแปลบ หน้ามันชา ความรู้สึกมันแย่ แต่ฟาริสาก็แสร้งทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ยิ้มให้ปรานต์เหมือนที่ชอบทำ
“ปากดีอีกตามเคยสินะ ที่มาเนี่ยก็จะมาดูให้แน่ใจว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ไหม เมื่อคืนก็ไม่ไปหา โทรไปก็ไม่รับสาย ไลน์ไปก
