ตอนที่ 47
แล้วมินรญาก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีดิ้นรนจนตัวเองสามารถหลุดพ้นจากพันธนาการเถื่อนของมัจจุราชอย่างดีเลียนได้สำเร็จ หล่อนกำลังเดินหนี แต่ก็ถูกคว้าตัวเข้าไปกอดรัดอีกครั้งด้วยอ้อมแขนกำยำทรงพลังเช่นเดิม
“ปล่อยญะญ๋านะ”
“ฉันปล่อยแน่ ไม่ต้องมาดิ้นรนโวยวายหรอก”
“งั้นก็ปล่อยญะญ๋าสิคะ มากอดเอาไว้ทำไม”
นั่นสิ เขาดึงแม่นี่เข้ามากอดทำไมอีก ทั้งๆ ที่หมดเรื่องราวที่จะบอกหล่อนแล้วนี่ ดีเลียนถามตัวเองอย่างสับสน ขณะหรี่ตามองดวงหน้านวลอย่างพิจารณา ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่สวยงามปานนางฟ้าจริงๆ ดวงตากลมโต หวานฉ่ำ จมูกโด่งเชิด กลีบปากสีเชอรี่สุกอิ่มเต็มและน่าจูบนัก ชายหนุ่มถอนใจออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทน เมื่อในที่สุดเขาก็พ่ายแพ้ให้กับความต้องการที่ตัวเองพยายามซ่อนเร้นเอาไว้ภายในก้นบึ้งของหัวใจ เขาจูบปากของมินรญา ไม่สิ... ไม่ใช่แค่จูบธรรมดาหรอก แต่เขาตะโบมจูบอย่างหิวกระหายเชียวล่ะ เขาจูบหล่อน บดขยี้กลีบปาก
