อาจารย์อีกแล้ว
811 คำ
พิมลดา มองนักศึกษาของเธอทำงานบ้านด้วยความคล่องแคล่ว ก่อนจะจัดการนำผ้าลงเครื่องอย่างเรียบร้อย
"ขอบใจมากนะ ที่ช่วยอาจารย์ " ปราการยิ้มออกมา แล้วเดินไปที่ตู้เย็นจัดการเทน้ำใส่แก้วส่งให้
"รอแปปนะครับ ไม่นานหรอก " เค้าบอกแล้วเดินมานั่งตรงโซฟากลางห้อง
"มานั่งเถอะครับ ผมไม่กัดหรอกนะ"
พิมลดานั่งตัวเกร็งบนโซฟาของเค้า
"ผมช่วยอาจารย์แล้ว ผมขออะไรได้ไหม"
"อะไรละ ถ้าไม่ยากก็น่าจะได้ "
"เวลาเจอกันแบบนี้ ไม่เรียกอาจารย์ได้ไหมละ "
พิมลดาส่ายหน้า "ขอแล้วนะครับ พี่ ผมขอแล้ว พี่พิม" เสียงเรียกพี่พิม ทำเอาใจเธออ่อนยวบ
ชายหนุ่มกดรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น "ครับ กำลังลงไป "
"พี่พิม กินข้าวด้วยกันนะ รอแปป แกรปมาส่งแล้ว"
เค้าบอกเหมือนสั่ง ก่อนจะรีบออกจากห้องไป ทิ้งให้เธออยู่ในนั้นตามลำพัง
หนุ่มนักเรียนนอก เก่งทุกอย่าง ดูแลตัวเองได้ ระเบียงห้องมีชุดนักศึกษา และเสื้อเชิ้ตแขวนเอาไว้หลายตัว ชั้นล่างมีกางเกงบ็อกเซอร์และถุงเท้าตากเอาไว้ ในห้องสะอาดเรียบร้อย มีรูปเค้ากับเพื่อนต่างชาติและรูปครอบครัวว่างคู่กัน
"มาแล้วครับพี่พิม" พิมลดาตกใจกับเสียงเรียกอ่อนหวาน ทำไมเค้าถึงเรียกเธอได้หวานขนาดนี้
"ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบมั้ย มีข้าวมันไก่ต้ม ไก่ทอด ต้มจืดมะระ ทานได้ไหมครับ "
พิมลดาส่ายหน้า
"ทานเลยค่ะ อาจารย์ไม่รบกวน เธอยังคงวางตัวให้ห่างเค้าเอาไว้ ชายหนุ่มวางถุงข้าวลงบนโต๊ะ
"ผมบอกแล้ว ขอแล้ว ก็ยังจะเป็นอาจารย์อีก " เค้าตัดพ้อ แล้วเดินตรงไปที่เครื่องซักผ้า หยิบผ้าออกมา
พิมลดาเดินตามเค้าไปก่อนที่เค้าจะหันกลับมา ชนเข้ากับเธอ กลิ่นน้ำหอม กลิ่นตัว กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มฟุ้งกระจาย
ปราการจับเอวเธอเอาไว้หลวมๆแล้วรีบปล่อยทันที
"ผมจะกลับเข้าไปหาไม้แขวนเสื้อ พี่พิมรอแปปนะครับ "
พิมลดาจับหัวใจตัวเอง ยัยบ้า นี่ลูกศิษย์ จะมาหอมกลิ่นตัวไม่ได้ จะใจสั่นไม่ได้นะ
ปราการอมยิ้มออกมา เธอเหมือนเด็ก ไร้เดียงสา แก้มแดงง่ายเหลือเกิน พี่พิม
พี่พิม
" คุณพิม เอารถคันเก่าที่คุณย่าซื้อให้ เอาไปใช่ค่ะท่าน "
แม่บ้านรายงานท่านนายพล คนเป็นพ่อหลับตาลงด้วยความรู้สุกหลากหลาย พิมลดาเป็นหลานรัก เป็นลูกรักที่ได้ดังใจหวัง ทดแทนการมีลูกชายไปได้ เรียนเก่ง ประพฤติดี อ่อนหวาน ปู่ย่า ตายาย รักใคร่เอ็นดูนักหนา ทรัพย์มีดกส่วนตัวมีเป็นสิบล้าน แต่ลูกสาวไม่เคยฟุ่มเฟือย รถคันแรกคุณย่าซื้อให้เป็นของขวัญสอบเข้ามหาวิทยาลัย ส่วนคันที่ใช้ปัจจุบัน เป็นคันที่ท่านเลือกให้กับมือ ในวันที่ลูกเรียนจบปริญญาตรี
นายพลวัย58ปี หลับตาลง กลั้นน้ำตาให้ไหลลงในอก ลูกสาวท่าน โกรธพ่อถึงขนาดไหนกัน
ก้องภพก้มลงกราบนายพลทักษ์ด้วยความเกรงใจอย่างที่สุด ขนาดพ่อตัวเอง ยังทรุดลงนั่งต่ำกว่าท่านผู้นี้
" น้องพิมเป็นหลานสาวที่ผมรักและเอ็นดูเหมือนกับลูกสาว หลานหนีร้อนมาพึ่งลุง คนเป็นลุงอย่างพี่ จะผลักไสหลานได้อย่างไร ลุงขอนะก้อง อย่าทำให้น้องพิม ต้องเดือดร้อนใจเป็นอันขาด เท่านี้ น้องก็ลำบากมากพอแล้ว "
นายพลรุ่นใหญ่บอกรุ่นน้องและหลานชายเมื่อนำสินสอดทองหมั้นกลับมาคืน
ท่านเป็นเถ้าแก่ฝ่ายชาย ไปสู่ขอหลานสาวให้หลานชายตัวเอง ก็เสียใจไม่น้อย หากลูกเขยทำแบบนี้กับลูกสาวตัวเอง
" พ่อยัยพิมเค้าโกรธมาก ที่ทำให้สองบ้านแตกคอกัน แต่หากจะมีใครผิด ลุงก็ขอให้ยกเว้นหลานสาวลุงเถอะ เพราะน้องพิมเสียหายมากมายนัก "
ก้องภพก้มหน้าลง เค้าไม่นึกเลยว่า พิมลดาจะกล้าทำขนาดนี้ เถ้าแก่ของเธอกับเค้า เป็นคนดีในวงสังคม ครอบครัวดี ความสัมพันธ์ของสองบ้านก็ดีไปด้วย ชายหนุ่มโกรธ โมโห ละอายใจ ปะปนกันไปหมด พิมลดาไปอยู่ที่ไหน กับใคร
" ถ้าลุงรู้ ว่าก้องไม่ฟังคำลุง ลุงกับพ่อก้อง ก็คงนับเป็นพี่น้องกันไม่ได้ " ท่านนายพลย้ำอีกครั้งก่อนจะกลับไป
" ไปขอขมาบ้านโน้นเค้านะก้อง ถ้ามีข่าวออกมา พ่อจะพูดเอง แล้วอย่าไปวุ่นวายกับยัยพิมอีก นี่คือคำสั่ง "
คุณหญิงจับแขนลูกชายอีกครั้งเชิงย้ำคำของผู้ใหญ่ เรื่องนี้ตะแบงไม่ได้อีกแล้ว ก้องภพแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆเสียแล้ว
- ผู้เขียน
