ของมาเฟีย 3 | เจอกัน…
1061 คำ
วันต่อมา
“เอาเงินมาให้กู!”
“ฉันไม่มีให้พี่แล้ว!”
เสียงดังโหวกเหวกทำให้ญาณินตื่นจากการนอนหลับในตอนสาย พอรู้ว่าแม่กำลังทะเลาะกับพ่อเลี้ยงก็รีบผลุนผลันลุกจากเตียงนอนลงไปข้างล่าง เพราะกลัวพ่อเลี้ยงจะลงไม้ลงมือกับแม่อีก
“กูไม่เชื่อ! มึงอย่ามาตอแหล รีบเอาเงินมาให้กู!”
“พี่เอาไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท”
“งั้นกูจะไปเอากับอีญาณิน”
“พี่จะไปวุ่นวายกับมันทำไม! ลำพังมันหาเงินมาใช้หนี้แทนพี่ก็มากพอแล้ว นี่ยังจะไปเอาเงินกับมันไปเล่นการพนันอีกเหรอ!” กัลยาเข้าไปดึงแขนชรันไม่ให้ขึ้นไปขอเงินจากลูกสาว
“มึงอย่ามาเสือกอีกัลยา ถ้ามึงไม่อยากโดนกูตบหน้าแหกอีก!”
ผลัก!
“โอ๊ย!” กัลยาร้องเสียงดัง หลังจากโดนชรันผลักจนศีรษะกระแทกใส่เหลี่ยมของเสาภายในบ้านจนเลือดออก
“แม่!!” เธอรีบวิ่งลงจากบันไดไปดูแม่ที่ถูกพ่อเลี้ยงผลักใส่เสาจนหัวแตกอย่างร้อนรน ใจเต้นระรัวเพราะความกลัวและโกรธที่เห็นแม่บาดเจ็บอีกครั้ง
“มะ…แม่เป็นไงบ้าง” เธอถามเสียงสั่น มือพยายามหาผ้าหรืออะไรสักอย่างมาซับเลือดให้แม่
“แม่ไม่เป็นไร…”
“ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ด้วย!” เธอหันไปตวาดใส่พ่อเลี้ยงด้วยความโกรธ
“นี่มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเหรอ?” ชรันถามเสียงเย็นพร้อมกับชี้นิ้วใส่ญาณิน
“ทำแม่ขนาดนี้ ญาณินไม่ยอมแล้วนะ!” เธออดทนมานานแล้ว ที่ผ่านมายอมพ่อเลี้ยงมาโดยตลอด ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมอีกต่อไป
“เดี๋ยวนี้มึงปีกกล้าขาแข้งแล้วเหรอหืม?”
หมับ!
ชรันกระชากผมญาณินมาแล้วง้างมือเตรียมจะตบสั่งสอน ทว่ากัลยาเข้าไปกอดขาแล้วอ้อนวอนไม่ให้สามีทำแบบนั้น
“พะ…พี่อย่าทำลูกเลยนะฮืออ ฉันขอร้อง ถ้าพี่อยากได้เงินเดี๋ยวฉันเอามาให้เลยตอนนี้”
“ลูกมึงมันปีกกล้าขาแข้ง กูจะสั่งสอนมัน!”
“ฉันขอร้องนะพี่ ญาณินไม่ได้ตั้งใจ ลูกแค่โกรธ พี่อย่าถือโทษโกรธลูกเลยนะฮือๆ”
ชรันเลื่อนสายตาไปมองญาณิน ก่อนจะยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี
“ก็ได้ ครั้งนี้กูจะไม่ถือสา แต่อย่าให้มีอีกครั้งหน้าก็แล้วกัน เอาเงินมาให้กู!”
“ดะ…ได้พี่ เดี๋ยวฉันเอาเงินมาให้” กัลยารีบลุกไปหยิบเงินที่แอบซ่อนไว้มาให้สามี พอชรันได้เงินแล้วก็เดินออกไปจากบ้านทันที
“เจ็บตรงไหนไหมญาณิน…” กัลยาเข้าไปจับตัวลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ยอมให้ผัวทุบตีได้แต่ต้องไม่ใช่กับลูกสาว เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ชรันทำร้ายญาณิน ต่อให้ตัวเองเป็นฝ่ายเจ็บแทนก็ยอม
“มะ…ไม่ ญาณินไม่เจ็บ แม่รีบไปทำแผลดีกว่านะ เดี๋ยวญาณินทำแผลให้” เธอพาแม่ไปทำแผล เห็นแม่เจ็บตัวทีไรเธอรู้สึกเจ็บปวดตามตลอด ขณะกำลังนั่งทำแผลให้แม่ก็ยกมือเช็ดน้ำตาตามไปด้วย ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเธอและแม่นัก เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากพ่อเลี้ยงชั่วๆ อย่างชรันสักที
“เพราะแม่ แม่เป็นต้นเหตุที่ทำให้แกต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าแม่ไม่พาชรันเข้าบ้าน ป่านนี้แกคงสบายไปนานแล้ว” เพราะชรันเอาแต่ขูดรีดเงินไม่เว้นแต่ละวัน จึงทำให้เป็นหนี้สินอยู่แบบนี้ เธอบอกลูกสาวให้ปล่อยบ้านถูกยึดไปดีกว่า แต่ญาณินไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น
สงสารลูกสาวมากที่ต้องมาแบกรับหนี้สินที่ไม่ได้เป็นคนก่อ
“ไม่ใช่ความผิดแม่หรอก สักวันเราสองคนจะหลุดพ้นจากพ่อเลี้ยงชั่วๆ ญาณินจะทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดพ่อเลี้ยงไปจากเรา” ถึงวันนั้นแม่คงมีความสุขมากแน่ๆ ที่ผ่านมาเธอยอมมาเยอะแล้ว หากใครยื่นมือเข้ามาช่วยพาเจ้ากรรมนายเวรอย่างชรันออกไปจากเธอกับแม่ได้…เธอจะไม่ลืมบุญคุณไปตลอดชีวิต
•••
‘เอ็มไพร์ริช’
‘นี่คือชื่อโรงแรมที่เธอต้องไปพบคุณแม็กซ์ควิน’
‘ชั้น30 ห้อง 1010’
เธอยืนนิ่งอยู่หน้าตึกสูงตระหง่านที่มีป้ายชื่อ เอ็มไพร์ริช ตัวอาคารสะท้อนเงาของแสงไฟจากตึกระฟ้าในเมืองอย่างสวยงาม ภายในล็อบบี้ตกแต่งด้วยคริสตัลแวววาวและหินอ่อนสีขาวดูหรูหราจนไม่กล้าเหยียบย่ำเข้าไปข้างใน แขกของที่นี่ต่างแต่งตัวดูดีประโคมด้วยแบรนด์เนมทั้งตัวผิดกับเธอโดยสิ้นเชิง
ที่นี่ช่างไม่เหมาะสมกับเธอเลยจริงๆ
เธอเดินไปยังลิฟต์แล้วใช้คีย์การ์ดที่ปกป้องให้มาแตะเพื่อขึ้นไปชั้นสามสิบ
ติ๊ง!
หัวใจของเธอกระตุกวูบตามเสียงดังเมื่อครู่ของประตูลิฟต์ เธอก้าวออกมาจากลิฟต์ ยิ่งเข้าใกล้ห้องเป้าหมายมากเท่าไร หัวใจยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น
1010
เธอมาถึงห้องเป้าหมายแล้ว…
ยืนจ้องมองประตูห้องนี้นานสองนานเพื่อทำใจ จะถอยก็ไม่ได้เพราะเลือกแล้ว เธอยกมือไปกดกริ่งห้องหนึ่งครั้ง พอเห็นว่าคนข้างในเงียบจึงกดดริ่งครั้งที่สองอีกครั้ง
“หรือจะไม่อยู่?” เธอยืนพูดพึมพำคนเดียว ก่อนจะตัดสินใจใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปในห้องเสียเลย
พอเข้ามาข้างในก็พบว่าห้องไม่ได้เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ มีเสียงเพลงเปิดคลอเบาๆ กลิ่นจากเทียนหอมที่ลอยมาเตะจมูกอย่างให้รู้สึกผ่อนคลาย สายตาหยุดลงที่โต๊ะกระจกที่มีเครื่องดื่มและแก้วเปล่าวางเอาไว้สองใบ
“คะ…คุณแม็กซ์ควิน?” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเบาๆ ชักเริ่มไม่มั่นใจแล้วสิว่าเขาอาจจะอยู่ในห้องนี้
จู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังเดินเข้ามาจากข้างหลัง พลันทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา เธอยืนกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก ก่อนจะรวบรวมความกล้าหันกลับไปมองให้แน่ใจว่าใช่เขาหรือเปล่า
“คุณใช่…คุณแม็กซ์ควินไหมคะ”
“ใช่ ฉันเอง”
- ผู้เขียน
