เมื่อรถหรูขับมาจอดสนิทที่หน้าบ้าน ญาณินจัดการปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปหยิบของข้างหลังเพื่อเตรียมลงจากรถหรูอย่างไม่อยากอยู่ในนี้นาน
หมับ
“ฉันช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่มาส่ง” เธอพูดจบ ก็หันไปเปิดประตูลงจากรถหรูของเขาไปด้วยท่าทางเฉยชา แม้แต่หน้าเขายังไม่คิดจะมอง
แม็กซ์ควินรีบเปิดประตูตามญาณินลงไป มือหนาแย่งของในมือเล็กมาอีกครั้ง
“ของเยอะขนาดนี้ ให้ฉันช่วยดีกว่า”
“ถึงบ้านแล้ว คุณกลับไปได้แล้วล่ะค่ะ”
“ให้ฉันช่วยถือของก่อน แล้วจะกลับ”
“แค่ให้ส่งมาค่ะ ไม่ได้ให้ทำอะไรไปมากกว่านั้น”
ท่าทางเย็นชาของญาณินที่แสดงด้วยทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบตรงก้อนเนื้อข้างซ้าย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ทั้งที่เป็นฝ่ายจบทุกอย่างเอง อีกทั้งยังรู้สึกแปลกๆ ตรงหัวใจเวลาเห็นญาณินทำตัวเฉยชาด้วย
“ขอทางเข้าบ้านด้วยค่ะ”
“ฉันอยากให้เธอกลับมาเป็นสมบัติของฉันเหมือนเดิม”
กึกก
เธอนิ่งชะงักลงไป สายตา
