ในห้องพักฟื้นวีไอพีที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอที่บอกให้รู้ว่าร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงยังคงมีลมหายใจ แม็กซ์ควินนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ยอมห่าง ดวงตาคมเข้มจับจ้องใบหน้าซีดเซียวของญาณินอย่างไม่ละสายตา มือหนาจับมือเล็กของเธอไว้ราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยมือไป เธอจะหายไปจากเขาอีกครั้ง
ความคิดในหัววนเวียนอยู่กับคำพูดของหมอที่บอกว่าญาณินปลอดภัยและ…กำลังตั้งครรภ์ แม้ในตอนแรกเขาจะตกใจจนพูดอะไรไม่ออก แต่หลังจากนั้นความรู้สึกดีใจและความกลัวก็ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน
เขากำลังเป็นพ่อ…
สายตาคมเข้มหลุบลงมองหน้าท้องของญาณินที่มีลูกของเขาอยู่ในนั้น แม้จะยังมองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง แค่เพียงรู้ว่ามีชีวิตเล็กๆ อีกชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในนั้น ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ก็พลันก่อตัวขึ้นมาในหัวใจ
“ลูกของเรา…” เขาพึมพำเบาๆ พลางเอื้อมมืออีกข้างไปลูบหน้าท้องของเธออย่างแผ่วเบา ความรู้
