ติ่งต่อง
เสียงกริ่งเพนท์เฮาส์แม็กซ์ควินดังขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไรของวันแล้วไม่รู้ ร่างสูงเดินตรงไปยังประตูเพื่อดูว่าใครมา วันนี้คนมาหาเขาเยอะที่สุดตั้งแต่อยู่เพนท์เฮาส์แล้วมั้ง แต่แขกคนนี้ไม่เปิดให้ก็ไม่ได้
แม่ของเขา…
แกร๊ก แอดดด
เขาเปิดประตูต้อนรับแม่ที่มาหาแบบไม่บอกอีกเช่นเคย แถมยังหิ้วของอะไรมาอย่างพะรุงพะรังไม่รู้เต็มมือไปหมด ทำให้เขาต้องยื่นมือไปถือช่วย แต่กลับโดนดึงกลับ
“ผมช่วย”
“เดี๋ยวแม่ถือเอง”
พ่อเคยบอกว่าสมัยสาวๆ แม่ดื้อมาก แต่ดูเหมือนตอนนี้ก็ยังคงดื้อเหมือนเดิม ชอบทำอะไรเองทุกอย่างไม่ยอมให้ลูกช่วย ให้เหตุผลว่าไม่อยากให้ลูกเหนื่อย เขาว่าประโยคนี้ลูกควรเป็นคนพูดกับแม่มากกว่า
“แม่มาไม่บอกผมอีกแล้วนะ”
“แม่ชอบเซอร์ไพรส์”
“บอกผมบ้างก็ได้ครับ”
“ทีตัวเองป่วยยังไม่เห็นบอกแม่บ้างเลย ปล่อยให้แม่รู้จากปากคนอื่นตลอด”
“ริวจิบอกแม่เหรอ”
“เปล่า”
“ญาณิน?” กำชับริวจิเอาไว้ว่าอย่าบอก
