ตอนเช้าตื่นมาเราสองคนก็ยังทำตัวปกติ เสือเองก็ไม่ได้พูดเรื่องเมื่อคืน เขาทำราวกับจำไม่ได้ ส่วนเธอก็ไม่คิดพูดถึงมันอีก อยากปล่อยให้มันผ่านไปแบบนี้แหละดีแล้ว
กริ่ง! กริ่ง! กริ่ง!
เสียงโทรศัพท์มะปรางดัง ส่งผลให้คนที่นั่งดูหนังอยู่หน้าโซฟาหันมอง แต่แค่เพียงแวบเดียวเขาก็หันกลับไปสนใจซีรีย์ต่อ
"สวัสดีค่ะ"
(เอ่อ..คุณมนัสนันท์หรือเปล่าคะ)
"ใช่ค่ะ"
(ที่คุณสมัครงานทางเว็บไซต์ไว้อ่ะค่ะ ทางเราอยากเรียกมาสัมภาษณ์ ไม่ทราบว่าวันจันทร์นี้สะดวกหรือเปล่าคะ)
"สะดวกค่ะ กี่โมงนัดมาได้เลยค่ะ"
ถึงตาจะมองซีรีย์ในจอ แต่ทว่าเสือกลับสนใจฟังบทสนทนาของมะปรางกับคนในสายมากกว่า คำพูดดูเป็นทางการ ไม่น่าจะใช่เรื่องส่วนตัว
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"มะปรางวางสาย เดินเข้าครัวไปหยิบจานผลไม้ที่เธอปอกแช่ตู้เย็นไว้ เดินเอาออกมาวางที่โต๊ะหน้าทีวี เสือชอบกินมาก เธอเลยต้องปอกติดตู้เย็นไว้เป็นประจำ
"ใครโทรมา"
มือหนาหยิบฝรั่งเข้าปา
