“เมื่อไหร่จะมาถึงสักที”
“คุณพ่อก็ เครื่องเพิ่งลงจอดเมื่อกี้เอง” วีกุลบอกกับบิดาที่อยากเห็นหน้าหลานชายหลานสาวแทบแย่
“จริงค่ะ เราไปนั่งจิบกาแฟทำใจให้สบายรอต้อนรับหนูเคทดีกว่า”
“ไม่เอา ปู่จะรอตรงนี้ หลานออกมาจากได้เจอปู่คนแรก”
คุณปู่ตอบขณะคอยชะเง้อมองหาหลานๆ
สองสามีภรรยาทำได้เพียงยืนยิ้มแล้วมองหน้ากัน ทั้งสองเข้าใจชายชราเพราะเขาก็รักของเขามา หลังยืนรอสักพักพวกเขาก็เห็นเคทกับวีวิทย์เดินออกมาโดยมีผู้ช่วยสองคนเข็นรถเข็นตามหลังเนื่องจากคุณปู่เกรงว่าหลานจะเหนื่อยจึงส่งคนไปช่วยขนของถึงที่ เมื่อคุณปู่เห็นเคทก็รีบวิ่งเข้าไปกอดต้อนรับอย่างคิดถึง
“เป็นไงบ้างลูก สบายดีไหม” คุณปู่น้ำตาซึม
“เคทสบายดีค่ะ คุณปู่ล่ะคะ”
เคทถามไถ่พร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นสาย เธอยอมรับว่าตั้งแต่เป็นคุณแม่ก็อ่อนไหวเป็นพิเศษ
“ดีลูก ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรา”
“อย่าไปไหนอีกนะลูก อยู่กับครอบครัวนะ”
“ค่ะ”
“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ”
