ไร่ปักษา
เวลาสี่ทุ่มตรง
เสียงแตรรถของมาริสสาดังลั่นอยู่บริเวณหน้าบ้านของปักษ์ในยามวิกาล คุณปักษิณาและแม่บ้านหลายคนซึ่งหลับไปแล้วต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแตรรถนั้นยังคงดังต่อเนื่อง
"คุณมาหาใครครับ" พ่อบ้านวัยกลางคนซึ่งมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยรอบๆบ้านเปิดประตูออกมาจากห้องพักของตนเอง เขาเดินตรงมาหามาริสสาซึ่งเลื่อนกระจกรถลงและเอาแต่บีบแตรรถเสียงดังอย่างไร้มารยาท
"ฉันมาหาสามีของฉันไง! ไปตามพ่อเลี้ยงปักษ์มาหาฉันเดี๋ยวนี้!" หล่อนตะคอกเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
"พ่อเลี้ยงปักษ์เขาขึ้นบ้านนอนกับเมียเขาแล้วครับ ถ้าคุณมีธุระอะไรค่อยมาใหม่พรุ่งนี้นะ" คำพูดของพ่อบ้านทำให้มาริสสากรีดร้องออกมาเสียงดัง ความเจ็บใจทำให้มือเรียวจงใจบีบแตรรถค้างไว้เช่นนั้น
"บ้าจริง! อ้าส์ พริมครับ"
"อื้อ...คุณปักษ์พอก่อนนะคะ อ้าส์!" ปักษ์ยังคงเร่งจังหวะรักเข้าหากายบอบบางของภรรยาสาวอย่างเอาแต่ใจโดยไม่สนใจเสียงเเตรรถจ
