ห้าวันผ่านไป
พริมพิจิกากลับมาถึงเชียงใหม่ก่อนที่จะถึงวันงานผ้าไหมสองวัน หญิงสาวเลือกที่จะยังไม่บอกพ่อเลี้ยงปักษ์เพราะยังคงรู้สึกโกรธเขาอยู่ ระหว่างที่กำลังเพลิดเพลินกับการชงกาแฟอยู่ก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นที่ประตูหน้าบ้านเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีผู้มาเยือนในช่วงเช้าของวันใหม่
"ใครมาคะคุณแม่บ้าน" พริมพิจิกาเอ่ยถามระหว่างที่ถือถ้วยกาแฟกลิ่นหอมคลุ้งเดินออกมายังบริเวณห้องรับแขก
"ป้อเลี้ยงปักษ์เจ้า" นางตอบเสียงเบาแล้วจึงเดินเลี่ยงกลับเข้าไปในครัว เป็นจังหวะที่ปักษ์เดินเข้ามาในบ้านพอดี
"คุณ...รู้ได้ยังไงว่าฉันกลับมาแล้ว?" พริมพิจิกาถามด้วยสีหน้าบึ้งตึงและหมุนตัวเดินตรงไปนั่งยังโซฟาห้องรับแขก เธอจิบกาแฟจากถ้วยใบสวยท่าทางเมิยเฉยราวกับว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าตนเสียด้วยซ้ำ
"โทรถามไอ้คิน"
"ชูว์! อย่าพูดชื่อพี่คินเสียงดัง ที่บ้านยังไม่มีใครรู้ว่าพี่คินกลับมาแล้ว" เธอตีหน้าดุและวางถ้วย
