จังหวะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของพ่อเลี้ยงปักษ์ก็ดังขึ้น เขาล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงก็เห็นว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของมารดาจึงเดินออกไปรับสาย
"พริมต้องขอโทษด้วยนะคะ พริมตกลงกับคุณปักษ์แล้วว่าจะไปงานผ้าไหมด้วยกัน แต่ถึงพริมจะไม่ตกลงกับคุณปักษ์คุณพ่อคุณแม่ก็ต้องให้พริมไปงานกับเขาอยู่ดี" ดินยังคงฝืนยิ้มและพยายามแสดงสีหน้าให้เป็นปกติราวกับว่าเขากำลังยินดีกับเธอ
"ตกลงคุณพ่อคุณแม่ท่านจริงจังเรื่องที่จะให้น้องพริมแต่งงานกับพ่อเลี้ยงใช่ไหมครับ?"
"ก็คงเป็นแบบนั้นค่ะ แต่พี่ดินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เราจะยังคงเป็นพี่น้องที่แสนดีต่อกันเหมือนเดิม" พริมพิจิกาฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มคนสนิท เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พ่อเลี้ยงปักษ์เดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง เขาขยับมือของตนมาประสานกับฝ่ามือเล็กไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
"พี่ทานข้าวเสร็จแล้วเลยจะขอตัวกลับ งั้นเจอกันวันงานนะครับน้องพริม พ่อเลี้ย
