"มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" พริมพิจิกาแหงนหน้าขึ้นมองปักษ์ซึ่งยืนอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ด้วย เธอรู้สึกเขินอายต่อคำพูดของตนเองที่พูดกับดินเมื่อครู่
"มาทันได้ยินเมียบอกรักต่อหน้าคนอื่นก็แล้วกัน" พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดพลางโน้มตัวลงมาเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงรั้งข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นยืน มือหนาล้วงแหวนเพชรเม็ดโตเป็นประกายวาววับออกมาจากกระเป๋ากางเกงและบรรจงสวมมันเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของว่าที่ภรรยาสาวสวย
"คุณปักษ์ทำอะไรคะ?"
"แหวนแต่งงานไงครับ แหวนวงนี้เป็นของคุณแม่ของคุณปู่ ท่านให้คุณปูเอามาแต่งคุณย่า แล้วคุณย่าที่ให้พ่อมาแต่งแม่ ตอนนี้แม่เลยให้ผมเอามาแต่งเมีย"
"ค่ะ สวยจังเลยนะคะ" พริมพิจิกายิ้มกริ่มให้กับคำพูดแสนซับซ้อนแต่ทว่าน่าเอ็นดูของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"ขอโทษที่...ไม่ได้คุกเข่าขอแต่งงาน แต่ก็ไม่เคยคุกเข่าให้ผู้หญิงคนไหนก็แล้วกัน" เขาพูดเสียงเบาด้วยความรู้สึกประหม่า จากนั้นจึงจูงมือคนตัวเล็กเดินออกไปขึ้น
