"ลุกขึ้นแล้วก็ไปใส่เสื้อผ้าซะ!" ปักษ์กดเสียงต่ำเป็นการเตือนสติคำเหม่ยอีกครั้ง
"พ่อเลี้ยง...คำเหม่ยผิดอะไร ทำไมพ่อเลี้ยงถึงไม่กล้ายอมรับคำเหม่ยเป็นเมียอีกคนเจ้า ฮืออ..." หล่อนร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมา จังหวะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของพริมพิจิกาก็ดังขึ้น ทั้งคู่หันขวับมายังประตูหน้าห้องที่ถูกเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย
"พริม!" ปักษ์รีบผลักคำเหม่ยลงบนโซฟา เขาหยัดกายลุกขึ้นกำลังจะเดินออกมาหาภรรยาของตนแต่ทว่าถูกมือเล็กของอีกฝ่ายกอดรั้งลำแขนกำยำไว้
"อย่าไปนะคะ อย่าทิ้งคำเหม่ยนะคะ!"
"ปล่อย! เลิกบ้าซะทีถ้าไม่อยากให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้!" พ่อเลี้ยงหนุ่มตะคอกเสียงดังและสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ร่างสูงเดินออกจากห้องของคำเหม่ยมาก็เห็นว่าพริมพิจิกาอยู่ในลิฟต์เสียแล้ว
"พริมครับ รอผมด้วย" เขาสืบเท้ายาวตรงใกล้ แต่ทว่าประตูลิฟต์กลับถูกปิดลงพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึงและแววตาสุดแสนเย็นชาของภรรยาสาว
"ค่ะพ
