อาริตาลืมตาโพลงอยู่ใต้ร่างทรงพลังของเจ้าชายอัฟฟาน ที่ตอนนี้ทรงเป็นพระสวามีของหล่อนอย่างแท้จริงแล้ว ด้วยความรู้สึกที่มากมายเหลือเกิน
หล่อน... หล่อนควรจะทำยังไงดี ควรจะผลักไสเขาออกไปจากตัว หรือว่าควรจะนอนนิ่งๆ อยู่แบบนี้นะ แล้ว... แล้วหลังจากนั้นล่ะ เวลาเจอกัน หล่อนจะยิ้มให้เขา หรือว่า... ทำเป็นมองไม่เห็น
หญิงสาวเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย แต่ในความกระวนกระวายนั้นก็มีความขัดเขินอับอายแทรกเข้ามารวมอยู่ด้วยไม่น้อยเลยทีเดียว
“เอ่อ...” หล่อนอึกอักและเต็มไปด้วยไม่มั่นใจ แต่กระนั้นก็พยายามที่จะพูดในสิ่งที่คิดเอาไว้ “ทรง... ทรงเสด็จกลับห้องเถอะเพคะ”
ได้ผลคนที่นอนนิ่งอยู่กับซอกคอของหล่อนขยับตัว และชะโงกอยู่เหนือร่าง ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องมองมาที่หล่อนด้วยความพิศวง
“เจ้าทำให้เราสงสัยหลายอย่าง”
“สง... สงสัยอะไรล่ะเพคะ”
“เจ้าแน่นมาก”
“เอ่อ... หม่อมฉัน...”
“นี่ถ้ามาฮัดไม่ได้เป็นคนบอกเราเรื่องขอ
