“องค์ชายทรงเสด็จไปที่ใดมาพ่ะย่ะค่ะ”
คนที่กำลังเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีชะงักเท้า และหันไปมองเจ้าของเสียงนั่น
“เจ้านั่นเองมาฮัด ทำไมยังไม่หลับไม่นอนกันล่ะ”
“กระหม่อมรอองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”
เจ้าชายหนุ่มที่เพิ่งอิ่มเอมรสสวาทจากชายาแสนบริสุทธิ์มาอมยิ้มและเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเอง มาฮัดองครักษ์ผู้จงรักภักดีรีบตามเข้าไปติดๆ
“องค์ชายยังไม่บอกกระหม่อมเลยนะพ่ะย่ะค่ะว่าทรงเสด็จไปที่ใดมา”
“เจ้าจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ”
เจ้าชายอัฟฟานเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียงของตัวเอง ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้ม
“กระหม่อมก็แค่เป็นห่วงองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”
“เราก็กลับมาแล้วนี่ไง เจ้าไปนอนเถอะ”
มาฮัดก็อยากจะออกไปตามคำสั่งของเจ้าชายอัฟฟานอยู่หรอก แต่สิ่งที่ติดค้างอยู่ภายในใจทำให้เขาเลือกที่จะเอ่ยถามอีกครั้ง
“กระหม่อมสังเกตว่าค่ำคืนนี้องค์ชายทรงพระสำราญว่าทุกค่ำคืนที่ผ่านมานะพ่ะย่ะค่ะ”
เจ้าชายอัฟฟานจ้องมององครักษ์ของตัวเอง ก่
