ห้ามมีผัวเข้าใจไหม
1319 คำ
ปันปัน....
"เงียบอีกละ เข้าใจไหมที่พูดว่าห้ามมีผัว"
"ทำไมต้องเข้าใจเค้าอาจจะไม่สวยอาจจะอ้วนในสายตาวินแต่กับ...ใครบางคนเค้าอาจจะสวยจนใครคนนั้นอยากได้เค้าไปเป็นเมียก็ได้^^" ฉันพูดเป็นนัยๆ เพราะอยากรู้ว่าวินจะแสดงสีหน้าท่าทางยังไงแต่ฉันก็จะไม่บอกว่าใครมาจีบ
"พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะยัยอ้วน!!!" จู่ๆ วินก็โมโหขึ้นมาซะงั้นแล้วเอื้อมมือมาเปิดไฟหัวเตียงฝั่งฉันก่อนจะจับตัวฉันพลิกจนเราสองคนสบตากันในระยะประชิด ตอนนี้ฉันเต้นแรงแต่ก็ต้องรีบปรับสีหน้าอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ
"ตอบมาหมายความว่าไงที่พูด!!"
"ก็หมายความว่าาา....." ฉันแกล้งลากเสียงยาว
"ว่าอะไรพูดมาดิวะ!!!" วินดูจะโมโหมากๆ เมื่อฉันไม่ยอมตอบ ทำไมฉันถึงรู้สึกดีก็ไม่รู้เมื่อเห็นอาการของวินเป็นแบบนี้
"ไม่บอกหรอก แบร่" ฉันแลบลิ้นใส่วินก่อนจะหันหลังให้แล้วแกล้งหลับตาแต่จะว่าไปตอนนี้ฉันก็เริ่มง่วงเหมือนกันนะ อาจจะเป็นเพราะวันนี้ตื่นเช้าก็ได้ ปกติช่วงปิดเทอมฉันจะตื่นหลังเที่ยงแทบทุกวัน
"ฮ้าววว ง่วงอ่ะ ถ้ายังไม่ไปมหาลัยงั้นเค้าขอหลับก่อนนะ" ฉันหันไปพูดกับวินก่อนจะหันกลับมาแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
"ปันปันตื่นมาคุยให้รู้เรื่องก่อนเธอพูดเหมือนมีคนมาจีบ ปัน ปันปัน" ฉันได้ยินเสียงวินเรียกชื่อนะแต่ฉันขี้เกียจขานรับก็เลยเงียบแล้วเอื้อมมือปิดไฟหัวเตียง
"ยัยอ้วน"
ภูวิน...
"ยัยอ้วน"
".........." ไร้เสียงตอบรับจากปันปันที่นอนหันหลังให้ผมตอนนี้ ผมรู้ว่ายัยนี่ยังไม่หลับหรอกแต่แกล้งหลับเพราะไม่อยากตอบคำถามผม
"ไม่บอกก็ไม่เป็นไรแต่อย่าให้ฉันรู้ทีหลังว่าใครมาจีบแล้วไม่บอก" ผมขู่ยัยตัวแสบที่แกล้งหลับก่อนจะหลับตาเพื่อนอนต่อเพราะผมยังง่วงอยู่ เมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านก็เกือบฟ้าสว่างเพราะไปงานปาร์ตี้วันเกิดน้องลูกตาลคู่ควงคนล่าสุดของผมมา อันที่จริงผมกะว่าจะไม่กลับบ้านกะจะนอนที่คอนโดน้องลูกตาลแต่ผมสัญญากับปันปันไว้ว่าจะกลับมานอนบ้านเพราะตอนเช้าต้องไปมหาลัยพร้อมกันผมก็เลยต้องลากสังขารกลับมาบ้านในตอนฟ้าใกล้สว่างแต่นอนได้ไม่กี่ชั่วโมงก็โดนยัยตัวแสบมาปลุกถึงเตียงนอน
เวลาต่อมา...
ครืดดด ครืดดดด
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงมือถือผมสั่นอยู่ข้างหัวเตียง ผมเอื้อมมือไปหยิบแล้วกดรับปรากฏว่าเป็นไอ้ต้อมเพื่อนสนิทของผมเองที่โทรมา
"โทรมาทำเชี่ยไรวะกูนอน" ผมบ่นใส่มัน
"นอนห่าไรนักหนาของมึงไอ้เชี่ยวินนี่มันจะบ่ายแล้วนะเว้ย มึงรีบมาเลยนะไม่ใช่ปล่อยพวกกูทำกิจรับน้องกันเอง"
"เออๆ เดี๋ยวกูไปขอปลุกปันปันก่อน"
"ปลุกปันปัน??"
"อืม นอนอยู่ข้างกูเนี่ย"
"ห๊ะ!!!"
"แล้วมึงจะตะโกนเข้ามาทำเชี่ยไรกูตกใจหมดไอ้สัส"
"มึงกับปันปันได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วเหรอวะ ดีใจด้วยนะเว้ยกูว่าละสุดท้ายยังไงมึงกับปันปันก็ต้องได้กันในที่สุดวันนี้ก็ต้องมาถึง5555"
"เมียผัวบ้านพ่อมึงสิไอ้เชียต้อมกูกับปันปันไม่ได้มีอะไรกันเว้ยก็แค่นอนด้วยกันเฉยๆ"
"เออๆ กูเชื่อมึงก็ได้วะเพราะมึงเคยบอกว่าปันปันไม่ใช่สเป๊กมึงอย่างมึงต้องหุ่นเซี๊ยะๆอกเป็นอกเอวเป็นเอว"
"เออรู้ก็ดี"
"กูไม่กวนมึงละ ยังไงมึงก็รีบมาละกันพวกกูเหนื่อยชิบหายเด็กปีหนึ่งคณะเราปีนี้โคตรเยอะโดยเฉพาะสาวๆหลายคนเดินมาถามหามึงเพียบ"
"อืมๆ"
"ยังไงมึงก็รีบมาล่ะ"
"เออๆรู้แล้ว แค่นี้นะกูปลุกปันปันก่อน"
"เออ ปลุกอย่างเดียวห้ามทำอย่างอื่นนะเว้ย5555"
"กูจะทำเชี่ยไรไอ้สัส" ผมด่ามันก่อนจะวางสายแล้วโยนมือถือลงบนโต๊ะหัวเตียงแล้วหันมาปลุกปันปัน
"ปันปัน"
"งื้อออออ"
"ปันปัน"
"........." รอบนี้เงียบ
"ยัยอ้วนตื่น"ผมกระซิบข้างหูเบาๆ
"งื้อออ คนจะนอนอย่ามายุ่ง" เสียงงัวเงียเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาแล้วเอาขาเอาแขนมาล็อคตัวผมไว้คงคิดว่าผมเป็นหมอนข้างสินะ
"ตื่นได้แล้ว" ผมเอามือเกลี่ยลูกผมที่ปกหน้าคนขี้เซาที่ไม่มีท่าทีจะตื่น
"งื้อออ บอกว่าอย่ามายุ่งไงคนง่วงอยู่"
"หึ" ผมหึในลำคอพร้อมกับส่ายหน้า
"จะบ่ายแล้วนะไม่ไปมหาลัยเหรอ" พอผมพูดจบปันปันก็ลืมตาขึ้นมาทันทีแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปคว้ามือถือในกระเป๋าสะพายมาดูเวลา
"ห๊ะ!!!จะบ่ายแล้วเหรอเนี่ยทำไงดีเค้าไปมหาลัยไม่ทันตอนเช้าอ่าาา>ภูวิน...
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวจัดการตัวเองเสร็จผมกับปันปันก็กดลิฟท์ลงมาข้างล่างก็เจอแม่กับพ่อนั่งคุยกันงุ้งงิ้งสองคนอย่างมีความสุขอยู่ที่ห้องรับแขก
"อ้าวตื่นกันแล้วเหรอลูก เมื่อตอนสายแม่ขึ้นไปตามเพราะเห็นไม่ลงกันมาซักทีก็เห็นเราสองคนหลับอยู่แม่ก็เลยไม่ปลุก^^"
"ก็ลูกชายป้าพิมพ์น่ะสิคะขี้เซาแถมยังบังคับให้หนูหลับเป็นเพื่อนอีก><"
"พอแล้วๆ เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้โตกันแล้วนะจ๊ะ ว่าแต่นี่จะไปมหาลัยกันเหรอ"
"ใช่ค่ะป้าพิมพ์"
"งั้นทานข้าวกันก่อนดีกว่านะลูกค่อยไปมหาลัยแม่ให้แม่ครัวเตรียมไว้ให้แล้ว อ่อแล้วป้าก็ให้แม่ครัวทำของโปรดไว้ให้ปันปันด้วยนะ"
"ขอบคุณนะคะป้าพิมพ์หนูหิวพอดีเลยขอข้าวเยอะๆ นะคะ^^"
"กินเยอะเดี๋ยวหุ่นจะกลายเป็นหมูเด้งเข้าสักวันไม่เชื่อก็คอยดู"
- ผู้เขียน
