เล่ห์รักร้ายนายเพื่อนสนิท

ปันปัน

ปันปัน...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ปันตื่นหรือยังลูก" แม่เคาะประตูห้องนอนพร้อมกับตะโกนเรียก

"ตื่นแล้วค่าแม่" ฉันตะโกนออกไปขณะที่กำลังนั่งทาครีมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง

"โอเคแม่นึกว่าหนูยังไม่ตื่นงั้นเสร็จแล้วก็ลงไปทานข้าวเช้าด้วยนะลูก"

"ค่าแม่"

สวัสดีค่ะฉันมีชื่อจริงว่านางสาวปัญฑิตาส่วนชื่อเล่นชื่อปันปันค่ะเป็นไงคะชื่อฉันน่ารักใช่มั้ยล่ะแต่ฉันไม่ได้น่ารักแค่ชื่อนะคะรูปร่างหน้าตาฉันก็น่ารักไม่แพ้กัน คริ คริ อย่าหาว่าฉันชมตัวเองเลยนะเพราะไม่ว่าใครที่พบเจอก็มักจะชมฉันแบบนี้เสมอตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหน้าตาสะสวยหรือหุ่นดีอะไรฉันจะออกแนวสาวน้อยอวบอิ่มน่ารักน่าฟัดเพราะเป็นคนชอบทานของอร่อย แต่ฉันก็ชอบฉันที่เป็นฉันแบบนี้นะคะไม่เคยมีความคิดที่อยากจะผอมเลยเพราะความสุขของฉันคือการหาของอร่อยเข้าปาก

ฉันมัวแต่เม้าท์มอยเรื่องตัวเองพอฉันเหลือบไปมองดูนาฬิกาที่ฝาผนังก็ต้องตกใจเพราะมันจะสายแล้วฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกมาจากห้องนอนเพราะฉันต้องไปปลุกวินหรือคุณชายวินที่ป่านนี้ไม่รู้จะตื่นหรือยัง เนื่องจากว่าวันนี้เปิดเทอมและวินต้องไปช่วยเพื่อนๆคุมเด็กปีหนึ่งทำกิจกรรมรับน้อง อันที่จริงก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่ฉันต้องไปปลุกวินเพราะเราเรียนกันคนละคณะแต่ต้อมเพื่อนสนิทของวินซึ่งก็สนิทกับฉันด้วยเหมือนกันเพราะเราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่สมัยประถมฝากให้ฉันไปปลุกวินที่บ้านเพราะกลัวว่าวินจะไม่ตื่น

ถามว่าคุณชายวินที่ฉันเอ่ยถึงคือใคร คุณชายวินหรือภูวินคือเพื่อนสนิทของฉันเองเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กจะเรียกว่าตั้งแต่เกิดก็ไม่ผิด ทุกคนอ่านไม่ผิดค่ะฉันกับวินเรารู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเข้าโรงเรียนเราก็เรียนโรงเรียนเดียวกันอยู่ห้องเดียวกันไม่ว่าจะเป็นชั้นอนุบาล ประถม มัธยม เราอยู่ห้องเดียวกันมาตลอดจนกระทั่งเข้ามหาลัยเราก็สอบเข้ามหาลัยเดียวกันแต่เรียนกันคนละคณะตอนแรกวินบังคับให้ฉันเรียกคณะเดียวกันกับวินนั่นก็คือคณะวิศวะแต่ฉันไม่ชอบฉันก็เลยเลือกที่จะเรียนคณะบริหารแทน รู้ไหมว่าวินโกรธฉันมากที่ไม่ยอมเรียนคณะเดียวกัน วินไม่คุยกับฉันเป็นอาทิตย์แล้วเป็นฉันที่ต้องไปง้อทั้งที่ฉันไม่ใช่ฝ่ายผิดและกว่าวินจะหายโกรธก็เล่นเอาฉันท้อไปเหมือนกันเพราะปกติเป็นฉันซะมากกว่าที่ชอบงอนชอบโกรธวินแต่ทุกครั้งที่ฉันงอนหรือโกรธไม่พอใจวินก็จะมาง้อฉันตลอดฉันยอมรับว่าเป็นผู้หญิงขี้งอนเอาแต่ใจไม่ค่อยมีเหตุผลแต่แปลกนะฉันจะเป็นแบบนี้เฉพาะกับวินคนเดียวเท่านั้นกับคนอื่นฉันไม่เป็น แปลกไหมล่ะ ฉันชอบเวลาที่วินมาง้อมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเวลาถูกวินง้อ><

ถามว่าทำไมฉันกับวินถึงรู้จักและเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด...ขอย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนพ่อแม่ของฉันกับพ่อแม่ของวินเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะทั้งสี่คนเรียนมหาลัยเดียวกันคณะเดียวกันไปไหนก็จะไปด้วยกันทั้งสี่คนสนิทกันมาก พ่อเคยเล่าให้ฉันฟังว่าพ่อแอบชอบแม่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าแม่เรียกได้ว่าแม่เป็นรักแรกพบของพ่อเลยก็ว่าได้ พ่อพยายามจีบแม่ตลอดแต่แม่ก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกจีบพ่อบอกว่าพ่อใช้ความพยายามอย่างหนักเพราะแม่เป็นผู้หญิงสวยเป็นดาวคณะมีผู้ชายมาจีบเยอะแยะมากมายแต่โชคดีที่ป้าพิมพ์กับลุงวุฒิพ่อแม่ของวินช่วยพ่อจีบแม่จนในที่สุดพ่อก็เลยจีบแม่ติด จนในที่สุดแม่ก็ยอมเปิดใจให้กับพ่อส่วนป้าพิมพ์กับลุงวุฒิเป็นแฟนกันอยู่แล้ว จนกระทั่งเรียนจบทั้งสองคู่ก็ตกลงที่จะแต่งงานพร้อมกันวันเดียวกันพูดง่ายๆ ก็คือจัดงานแต่งงานพร้อมกันสองคู่

หลังจากแต่งงานทั้งสองคู่ก็ตกลงที่จะซื้อเรือนหอที่อยู่ติดกันนั่นก็คือบ้านหลังที่อยู่กันปัจจุบันนี้ เท่านั้นยังไม่พอพ่อแม่ของฉันกับป้าพิมพ์ลุงวุฒิยังมีความคิดร่วมกันอีกว่าจะมีลูกพร้อมกันเพื่อจะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน และในที่สุดแม่กับป้าพิมพ์ก็ตั้งครรภ์ในเวลาไล่เลี่ยกัน แม่บอกอีกว่าแม่กับป้าพิมพ์ไปปรึกษาคุณหมอที่โรงพยาบาลด้วยกันเรื่องมีลูกป้าพิมพ์อยากได้ลูกชายส่วนแม่อยากได้ลูกสาวก็เลยไปขอให้คุณหมอช่วยจนในที่สุดก็สำเร็จสมหวังกันทั้งคู่ แต่วินเกิดก่อนฉันประมาณเดือนนึงค่ะ ตอนเด็กวินชอบบังคับให้ฉันเรียกตัวเองว่าพี่แต่ฉันไม่ยอมเรียกเพราะเกิดห่างกันแค่เดือนเดียว และพอฉันไม่ยอมเรียกวินว่าพี่วินก็แกล้งฉันจนฉันร้องไห้ไปฟ้องแม่พร้อมกับบ่นกับแม่ด้วยว่าทำไมต้องให้ฉันเกิดทีหลังวินทำไมไม่ให้เกิดก่อนฉันอยากเป็นพี่แม่ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ ทุกคนเชื่อไหมคะว่าตั้งแต่เกิดมาฉันกับวินเราแทบไม่เคยห่างกันเลย เมื่อก่อนครอบครัวเราเวลาจะไปเที่ยวที่ไหนก็ไปด้วยกันไม่ว่าจะในประเทศหรือต่างประเทศเราก็จะยกกันไปเป็นแก๊งใหญ่สองครอบครัว แต่พอฉันกับวินเริ่มโตขึ้นเรียนหนักขึ้นครอบครัวเราก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนบ่อยนานๆถึงจะไปกันที

และที่ฉันชอบเรียกวินว่าคุณชายวินก็เพราะวินทำอะไรเองไม่เป็นเลยสักอย่างเพราะมีแม่บ้านทำให้ตลอดตั้งแต่เด็กยันโตจนติดเป็นนิสัย จะเอาอะไรเรียกหาแต่แม่บ้านซึ่งก็ไม่แปลกหรอกเพราะลุงวุฒิกับป้าพิมพ์ท่านทั้งสองรวยมาก คือรวยมาตั้งแต่บรรพบุรุษอ่ะ แต่ถึงจะรวยมากแค่ไหนท่านก็ยังทำธุรกิจมากมายหลายอย่างทั้งธุรกิจในประเทศทั้งต่างประเทศ บ้านวินหลังใหญ่มากใหญ่กว่าบ้านฉันหลายเท่าแต่ครอบครัวฉันไม่ใช่จะยากจนอะไรนะก็ถือว่ารวยระดับหนึ่งเพราะพ่อของฉันท่านก็มีธุรกิจส่วนตัวหลายอย่างแต่ก็รวยไม่เท่าบ้านวินหรอก เชื่อไหมว่าที่บ้านวินมีแม่ครัว แม่บ้าน คนสวน คนขับรถ รปภรวมๆ แล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบคนคิดดูเอาเถอะว่าบ้านจะหลังใหญ่ขนาดไหน

"แม่ขาหนูไปปลุกวินที่บ้านก่อนนะคะ" ฉันวิ่งลงบันไดมาแล้วบอกแม่ที่กำลังนั่งทานอาหารเช้าที่โต๊ะทานข้าวส่วนพ่อน่าจะยังไม่ตื่น

"อ้าวแล้วไม่ทานข้าวเช้าก่อนล่ะแม่เตรียมไว้ให้แล้วเนี่ย"

"ไม่ทันแล้วค่าแม่มันสายแล้ว" ฉันบอกแม่พร้อมกับสวมรองเท้านักศึกษา

"แล้วไม่หิวเหรอลูก"

"หิวนิดหน่อยค่ะแต่หนูไปทานที่มหาลัยเอาก็ได้ค่ะ"

"งั้นก็ตามใจแต่ถ้าไปถึงมหาลัยแล้วต้องรีบหาอะไรทานนะลูกเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่าแม่^^"