เล่ห์รักร้ายนายเพื่อนสนิท

แกล้งป่วย

ปันปัน...

"วิน"

"หื้ม"

"อย่าลืมป้องกันตัวเองด้วยล่ะเข้าใจไหม" ฉันบอกวินด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าวินดูแลตัวเองดีป้องกันมาตลอด

"คร๊าบบผมจะป้องกันตัวเองอย่างดีไม่ต้องห่วง^^" ยิ่งเห็นวินอารมณ์ดีฉันก็ยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

หลังจากนั้นฉันก็เงียบมาตลอดทางจนวินขับรถมาส่งฉันที่หน้าบ้านจากนั้นวินก็ขับรถออกไปเลยด้วยความเร็ว ฉันยืนมองด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายซึ่งนี่ไม่ใข่ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้

ฉันเดินเข้าบ้านมาก็ไม่เจอใครสักคนสงสัยแม่กับพ่อจะออกไปข้างนอก เชื่อไหมว่าจนถึงตอนนี้พ่อกับแม่ของฉันก็ยังสวีทกันอยู่เลยชอบชวนกันไปเที่ยวไปดินเนอร์กันแบบสองต่อสองบางทีก็ไปเที่ยวต่างประเทศกันสองคนส่วนฉันน่ะเหรออยู่เฝ้าบ้านค่ะแต่ฉันก็ชินแล้วล่ะ

ครืดดด ครืดดดด

พี่บาส สายเรียกเข้า

"ฮัลโหลค่ะพี่บาส" ฉันกดรับสายพี่บาส

"น้องปันปัน" น้ำเสียงปลายสายที่ฟังดูสดใสมากๆ ฉันกับพี่บาสเราไม่ได้คุยกันมาเกือบอาทิตย์เพราะเขาบินไปฝรั่งเศสเห็นว่าไปดูงานกับครอบครัว

"พี่บาสสวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับไม่ได้ยินเสียงน้องปันปันตั้งหลายวันคิดถึงจังเหมือนกับว่าเราไม่ได้คุยกันเป็นสิบปีเลย"

"5555เวอร์ไปหรือเปล่าคะพี่บาส" ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อได้คุยกับพี่บาส

"พี่พูดความจริงนะครับ"

"ว่าแต่พี่อยู่ไหนคะฝรั่งเศสหรือว่ากลับมาแล้ว"

"พี่เพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อกี้นี้เลยครับพอถึงบ้านปุ๊บก็รีบโทรหาน้องปันปันทันทีเลยครับ"

"นั่งเครื่องตั้งหลายสิบชั่วโมงไม่เมื่อยไม่เหนื่อยเหรอคะพี่น่าจะพักผ่อนก่อนนะคะไว้โทรหาปันวันหลังก็ได้" ฉันพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ว่าการนั่งเครื่องบินนานๆ มันเหนื่อยแล้วก็เมื่อยแค่ไหน

"ตอนแรกก็เหนื่อยครับแต่พอได้ยินเสียงน้องปันปันพี่ก็หายเหนื่อยเลยทันที"

"เวอร์อีกละนะคะพี่บาส"

"เปล่าเวอร์นะครับ เอ้อพี่มีของฝากมาให้น้องปันปันด้วยนะรับรองน้องปันปันต้องชอบแน่ๆ"

"จริงเหรอคะอะไรเอ่ยบอกได้มั้ยคะเนี่ย"

"ขนมครับเพราะพี่รู้ว่าน้องปันปันชอบทานขนม เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เอาไปให้ที่บ้านนะครับ"

"ได้ค่ะขอบคุณนะคะพี่บาส"

"ไม่เป็นไรครับ งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"

"ค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ"

"ครับ"

หลังจากวางสายฉันก็เดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำและคิดว่าจะนอนเลยเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปมหาลัย แต่พอจะข่มตาหลับก็หลับไม่ลง มันอดคิดถึงใครบางคนไม่ได้ตอนนี้วินกำลังทำอะไรอยู่นะ คงอยู่กับยัยลูกตาลสินะคงกำลังมีความสุขกันอยู่สิท่าและคืนนี้ก็คงไม่กลับบ้าน เอาไงดีฉันต้องหาข้ออ้างแล้วล่ะ ฉันหยิบมือถือมาแล้วโทรหาวิน

"มีไรยัยอ้วน" ฉันดีใจที่วินรับสายทันทีที่โทรไป

"วินคืนนี้ไม่กลับบ้านใช่มั้ย" ฉันทำเสียงแหบๆคล้ายคนไม่ค่อยสบาย

"ก็...อืมใช่ทำไมมีอะไรหรือเปล่าว่าแต่ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นไม่สบายหรือเปล่า"

"อื้มมเค้ารู้สึกไม่ค่อยสบายปวดหัว แล้วก็เจ็บคอ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยอ่ะ"

"แล้วนี่กินยาหรือยัง

"ไม่กินไม่ชอบกินมันขม"

"ไม่สบายก็ต้องกินมั้ยวะอย่าดื้อ"

"ก็ไม่อยากกินอ่ะ งั้นแค่นี้นะเค้าจะนอนละ แค่ก แค่ก แค่ก" ฉันแกล้งไอหนักๆ

"ยัย..." ตู๊ดดดดด

ฉันกดวางสายทันทีแล้วก็จัดการปิดเครื่อง ฉันอยากรู้ว่าวินจะกลับมาดูฉันหรือเปล่าเมื่อรู้ว่าฉันไม่สบาย

ภูวิน...

"ยัย..." ตู๊ดดดด

ผมคุยยังไม่ทันจบประโยคปันปันก็วางสายไปแล้วพอโทรกลับก็ปิดเครื่อง เอาไงดีวะห่วงปันปันก็ห่วงผู้หญิงก็จะเอาตอนนี้น้องลูกตาลกำลังอาบน้ำอยู่ส่วนผมก็นอนรออยู่บนเตียง

"พี่วินขาาาลูกตาลพร้อมเป็นของพี่วินแล้วค่ะคินนี้เรามามีความสุขด้วยกันทั้งคืนนะคะพี่วิน^^" น้องลูกตาลเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเนื้อตัวเปียกปอนมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กจ้อยพันรอบตัวแต่ก็ปิดอะไรไม่ค่อยมิดสักเท่าไหร่ น้องชายผมเริ่มตื่นตัวแต่พอคิดถึงใบหน้าของใครบางคนที่ตอนนี้น่าจะนอนซมเพราะป่วยอารมณ์ตื่นตัวก็เริ่มหดหาย

"คืนนี้พี่คงนอนกับเราไม่ได้พี่ขอตัวกลับก่อนนะครับไว้ค่อยนักเจอกันอีกทีนะครับ" ผมบอกน้องลูกตาลก่อนจะลุกจากเตียงแล้วรีบใส่เสื้อผ้าเดินไปหยิบกุญแจรถกระเป๋าตังค์ออกมาจากห้อง

เวลาต่อมา...

ผมขับรถกลับบ้านเพราะเป็นห่วงปันปันยัยนี่เวลาป่วยจะไม่ชอบกินยาแล้วตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้าน ตอนแรกผมว่าจะโทรบอกให้ที่บ้านผมให้มาช่วยดูแต่ผมเป็นห่วงปันปันมากกว่าก็เลยตัดสินใจมาดูเอง

ผมเดินเข้าออกบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็กโดยไม่ต้องให้ใครมาเปิดประตูให้ บ้านทั้งบ้านมืดสนิทผมเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจห้องนอนปันปันมาไขเข้าไป ห้องทั้งห้องมืดสนิทผมก็เลยเปิดไฟเพื่อให้ห้องสว่างและสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือปันปันนอนหลับกอดหมอนข้างอย่างสบายใจดูแล้วไม่มีอาการของคนป่วยไม่สบายเลยสักนิด ผมก็เลยเดินไปที่ข้างๆเตียงแล้วใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผาก ปรากฏว่าตัวไม่ร้อน นี่อย่าบอกนะว่าปันปันหลอกผมว่าตัวเองป่วย

"ปันปัน"

"งื้อออคนจานอน"

"ยัยตัวแสบลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง"

"อ้าว วินมาได้ไงเนี่ย" ปันปันลุกขึ้นนั่งทำตาปรือแล้วถาม

"โกหกว่าไม่สบายเหรอห๊ะ"

"อะ อะไร ใครโกหกเค้าเปล่าโกหกนะ><" ตาใสซื่อเอ่ยขึ้นแต่ผมไม่เชื่อหรอกรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กทำไมผมจะไม่รู้ว่าปันปันเป็นยังไง

"งั้นถ้าไม่เป็นอะไรก็ดี งั้นฉันกลับล่ะ"

"กลับไหนกลับบ้านเหรอ"

"เปล่าจะกลับไปหาน้องลูกตาล" ผมแกล้งพูดเพราะผมรู้ว่าทำไมปันปันถึงโกหกเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปันปันทำอะไรแบบนี้ ปันปันมักจะมีข้ออ้างโน่นนั่นนี่ให้ผมกลับบ้าน ถามว่าผมเคยโกรธมั้ยที่ปันปันชอบทำแบบนี้ ไม่เลยผมไม่เคยโกรธปันปันเลยสักครั้งเพราะผมรู้ว่าที่ปันปันทำไปเพราะอะไร

"โอ๊ะ ปวดหัวอีกแล้ว ฮือออ ปวดหัว" ผมแอบยิ้มเมื่อเห็นยัยตัวแสบแกล้งทำเป็นปวดหัวเพราะกลัวผมจะไปหาน้องลูกตาล

"ไหนดูซิปวดมากมั้ย" ผมกระโดดขึ้นเตียงแล้วก็แกล้งจี๋เอวยัยตัวแสบ

"โอ๊ยย 5555 อย่าจั๊กจี๋เค้า 555"

เรานอนเล่นกันแหย่กันไปมาจนเหนื่อยท้ายผมก็ต้องนอนที่ห้องของปันปันเพราะขี้เกียจเดินกลับบ้าน